Behalve dat er 11 meisjes van Semamaya Village naar Kabala Secondary School gaan, hebben we al lang niets meer gehoord uit het dorp.
Gistermiddag besloten Bangalie en Sajor plotseling om op de laatste schooldag een bezoekje te brengen aan het dorp op ongeveer 45 minuten rijden van Kabala. De weg is onverhard en soms, zeker in de regentijd, zijn er stukken die nauwelijks te berijden zijn. Sajor en Bangalie gaan zoals gewoonlijk met de motorfiets.
Dat ze zo plots wilden gaan was wel even een dingetje, we hadden het er helemaal niet over gehad en overleg met de anderen van onze stichting over de kosten voor dit reisje was dan ook niet mogelijk maar Blessing, de man die in 2017 als tolk fungeerde toen wij er waren, liet horen dat ze YAN hadden gemist voor een evaluatie; goed dat er ook daar mensen zijn die de vinger aan de pols houden.
’s Middags aangekomen op de berg waar Semamaya ligt is er een drukte van jewelste. Er blijken veel meer kinderen op school te zitten dan tijdens ons bezoek in 2017. Het gevolg van de regelmatige bezoeken van YAN? Ik hoop het maar bewijzen kan ik het natuurlijk niet.
Het hoofd van de school is in ieder geval blij met het bezoek.
Hieronder een overzicht van het aantal leraren en leerlingen op de basisschool van Semamaya.
er gaan inmiddels meer meisjes dan jongens naar school
Het beeld lijkt prachtig: 3 x zoveel kinderen op school dan in 2017 maar 2/3 e daarvan zit in de eerste klas. Dus maar weer afwachten en vervolgen hoe het verder gaat.
In de onderstaande filmpjes zie en hoor je hoe zo’n laatste schoolmiddag verloopt, weer een mooie blik in deze totaal andere wereld dankzij Sajor en Bangalie.
Kinderen moeten hier ook werken, een deel van de opbrengst gaat naar de leraren van de school. Leraren worden vaak niet of niet op tijd door de regering betaald en
zo komen de leraren aan inkomsten.
Dit onverwachte bezoek heeft toch weer een prachtige kijk gegeven in Semamaya en de banden met YAN zijn weer even aangehaald.