Voor ik hierover begin eerst een tip. Wil je het verslag van de reis lezen in chronologische volgorde, begin dan bij de laatste post van dit reisverslag.

In Nederland hebben we natuurlijk vele mensen die onze stichting ondersteunen maar ook hier in Sierra Leone kunnen we niet zoveel werk verzetten zonder de mensen om ons heen. De meeste mensen komen uit de regio van Kabala, Koinadugu en zijn tijdens de oorlog moeten vluchten. Velen van hen wonen nu in Freetown en ze zijn maar al te blij als ze met ons mee mogen reizen en met ons de week mogen doorbrengen. Laat me enkelen van hen voorstellen en bedanken.

De mensen hieronder reisden mee.

Mensen in Kabala, teveel om op te noemen maar toch hier enkelen.

En dan is het weer tijd om te gaan. Na de wedstrijd ben ik helemaal kapot, het was immers 37 graden vandaag en alle indrukken en emoties gaan je niet in de koude kleren zitten.
Na een half uur schrik ik wakker, YAN is gekomen. Leden zijn naar ons huis gekomen om afscheid te nemen. Ze hebben eten meegenomen, een kip en een haan. Zo aandoenlijk.
Het wordt een gezellige avond en omdat we zoveel eten hebben eet natuurlijk, naar goed Afrikaans gebruik, iedereen mee. Een mooiere afsluiting konden we ons niet wensen.

Zoals ik vorig jaar al vertelde sponsoren Kelly en ik samen met collega’s van Kelly, familie en vrienden een voetbalclub.
In 2018 belde Kelly’s neefje hem op om te vragen of we geen bal konden sponsoren. Van het een kwam het ander en op dit moment is Kelly manager van een amateurclub met 2 teams, de Bintumai Young Stars en de MantenKelly’s, de ouderen en de jongeren. Ze trainen geregeld, zijn gedisciplineerd en erg succesvol. Er was dit jaar zelfs de vraag van een club uit de eerste divisie om het hele team over te nemen. Maar de jongens willen niet gaan. Zeggen dat deze club niet zo goed voor hen zorgt als wij…..
Elk jaar als we hier zijn wordt er een toernooi gehouden, dit jaar met 8 teams uit de regio.
Uiteraard komt er veel kijken bij de hele organisatie. Het is eigenlijk een uit de hand gelopen hobby.
Zondag is de finale en die wordt altijd druk bezocht.

In de pauze dansen de MantenKelly Dancers. Een groep die wij ooit een kleine geluidsbox en ieder een
t-shirt hebben gegeven. Ze zijn met z’n tienen. Helaas heb ik hier geen mooie foto van maar ze zijn erg goed!

Uiteindelijk winnen de Bintumani Young Stars de cup met 1-0. Het is gemakkelijke wedstrijd, ze spelen tegen een team van stratenmakers, mannen die veel ouder zijn dus chapeau!
YAN mag de medailles uitreiken. Dat is nogal een dingetje want vooral de meisjes zijn best verlegen maar met een beetje instructie lukt het de meesten.

Op zaterdag hebben we ook de ouders uitgenodigd om naar het kantoor te komen. De ouders kunnen een goede hulp zijn in het motiveren van hun kinderen.
Het kantoor is vol mensen, ook Owen Jones, de oude leraar van Kabala Secondary School is er.

We praten weer over “Ownership”, van YAN, maar ook van je eigen leven. De ouders vertellen hoe blij ze zijn dat hun kinderen geholpen worden. We praten ook over wat we in LOMA hebben gezien en over de aanwezigheid bij vergaderingen. De ouders stellen voor om iedere laatste zaterdag van de maand met een afvaardiging naar het kantoor te komen om met de jongeren te vergaderen.

Er is nog iets wat mij al een aantal jaren dwars zit; elke keer als we komen worden wij voor alles wat we doen om geld gevraagd. Water, koekjes, eten, vervoer van en naar het kantoor. Ik vind het een beetje gênant om het aan te kaarten, wij zijn immers de rijken, maar heb het er wel in de afgelopen jaren met Sajor, een ouder lid, en Owen Jones over gehad. Tot mijn verbazing staat Sajor op en zegt: wat als wij zouden uitgenodigd bij Kelly en Marie-José thuis, ze zouden voor ons koken en dan vragen ze aan ons om te betalen voor het eten? Dat is toch niet onze cultuur? Wij zijn toch een gastvrij volk?
Enkele ouders staan op en verontschuldigen zich, volgend jaar zullen ze ervoor zorgen dat we anders worden ontvangen.

Hieronder enkele foto’s van sprekers.

Als je hier geen goede auto hebt heb je een probleem.
En laat er nu net iets mis gaan met de versnellingsbak op de 3e dag.
Er is even paniek maar de mensen hier zijn heel creatief en uiteindelijk is de auto weer gemaakt.

’s Avonds gaan we naar het kantoor van YAN. Er zijn veel leden en ik heb gevraagd om degenen die naar Tacugama zijn geweest een presentatie te geven maar dat blijkt te moeilijk. Ik geef ze een stuk papier en vraag om op te schrijven wat je nu het meeste heeft verbaasd of wat je nog niet wist en dan komen ze los.
Iedereen heeft wel iets, kijk maar.

Iedereen leest wat hij/ zij heeft opgeschreven voor en daarna kijken we een film over chimpansees.

Op vrijdag gaan we naar LOMA Secondary School. Hier zitten de meeste jongeren, velen zijn dit jaar naar deze school gegaan waarom? Omdat ze op een andere school slechte punten hadden, blijkbaar kun je zomaar van school wisselen……
We ontmoeten hier maar 2 van de 9 jongeren.
Het maakt mij mismoedig.
De verklaring van de leraren geeft ook niet veel hoop; het is vrijdag, misschien zijn ze thuis omdat ze moslim zijn of zijn ze alvast naar hun dorp omdat er te weinig eten was. Echt een andere wereld.

’s Avonds komen we weer samen in het YAN kantoor. Nu geen film maar praten over ownership; wie is de eigenaar van YAN. Helaas zijn er maar 7 leden aanwezig maar zij zijn ook de meest gemotiveerden. Gedurende 1,5 uur hebben we een interessante discussie. Wat als leden die gekozen zijn om de groep te leiden niet functioneren? Moet je blijven klagen of wachten tot de volgende groep wordt gekozen of neem je zelf initiatief. Conclusie: YAN is van ons allemaal en om succesvol te zijn moet iedereen meewerken.
Aan het einde geven we Mariama, een jonger lid een kom met daarin geld om voor elke vergadering water te kopen. Zij krijgt hierover de verantwoordelijkheid. Verwarring alom want deze taak hoort toch bij de penningmeester???
Ik probeer hen duidelijk te maken dat zij een soort mini penningmeester is die alleen over dit stuk de verantwoordelijkheid heeft. Dan wordt er geklapt.