Het is donderdagavond en we hebben de meisjes van Semamaya uitgenodigd om met ons te komen praten. Deze meisjes komen uit een geïsoleerd dorp, 15 km ten noorden van Kabala. In 2017 waren we er voor het eerst. In dit dorp was nog nooit een meisje naar de middelbare school gegaan. We hebben daar gepraat over onderwijs maar eerlijk gezegd dacht ik, wat doe ik hier. Toen we terug kwamen in Kabala zeiden mensen, zijn jullie daar geweest? Een hopeloze gemeenschap. De moeder van Kelly zei gister nog dat mensen bang zijn om naar Semamaya te gaan. We lieten het in 2017 rusten maar tot onze verbazing waren er in 2018 elf meisjes op een middelbare school in Kabala. We hebben uniformen voor hen gekocht en zijn begonnen hen te sponsoren. In 2019 zijn we terug gegaan naar Semamaya en hebben we zelfs een nacht geslapen. In de jaren die volgden raakten we er enkelen kwijt. Sommigen raakten zwanger, anderen verdwenen waarschijnlijk uitgehuwelijkt en naar Guinee gebracht. . De dochter van de Chief werd zelfs meegegeven aan een rijke man die haar een toekomst in het buitenland beloofde. Het meisje belandde in Freetown waar ze voor de man moest werken.
Maar vandaag staan er een aantal voor hun eindexamen, zo ook de dochter van de Chief die op de een of andere manier is teruggekeerd. Vandaag willen we ze vertellen dat we hen willen sponsoren naar het vervolgonderwijs in Kabala. We vertellen hen over de mogelijkheden van Koinadugu College en GTI. Nu is het aan hun om een keuze te maken en een aanvraag bij ons te doen.
Als ze naar huis gaan mogen ze de zaden van de palmboom meenemen, superblij zijn ze ermee. Morgen gaan ze terug naar Semamaya want hun eten is op….