In de landen van het Gemenebest, waar Sierra Leone als voormalige kolonie van Engeland ook toe behoort, wordt op tweede Kerstdag Boxing Day gevierd. Boxing Day is een dag waarop een box met voedsel en eventueel ook kleding wordt weggegeven aan mensen die het niet zo breed hebben. Door het heerlijke eten en de cadeaus waarvan we met de kerst genieten, vormt Boxing Day een mooi contrast tussen geven en nemen.
Maar hoe wordt dit dan in Sierra Leone gevierd vroeg ik mij af. Het contrast tussen arm en rijk is enorm en de rijken leven over het algemeen ook apart van de armen. Kelly geeft het antwoord: op Boxing Day maakt iedereen ter begroeting een boksbeweging naar elkaar. Zo kan het ook, elkaar gewoon vriendelijk begroeten.
Iedereen die wel eens iets naar Afrika heeft verscheept weet het; door de enorme armoede en de daaraan gekoppelde gewetenloosheid van sommige mensen om te overleven loop je het risico om bestolen te worden. De haven van Freetown spant hierin de kroon horen we altijd. In 2018 hebben we dat al eens ervaren. Toen zijn de auto’s die we hadden verscheept open gemaakt en de dozen die erin stonden open gemaakt maar, omdat de spullen niet interessant genoeg waren waren (servies en kookgerei) of goed ingepakt waren in kleding, bleef de schade beperkt. Vorig jaar hebben we de busjes die we verscheepten dichtgelast en zijn de zaken als het whiteboard en materialen voor de elektricien en onze sjoelbak goed aangekomen.
Dit jaar hebben we de bus ingepakt. Dat klinkt eenvoudiger dan het is want al de spullen die we krijgen ((voetbal-) kleding, gereedschappen, speelgoed, worden zorgvuldig gesorteerd en ingepakt.
Ook dit jaar hebben we de bus weer dichtgelast en zijn naar de haven in Antwerpen vertrokken. We wisten dat de regels zijn aangescherpt en hebben dit keer alles keurig in dozen verpakt en een packinglist toegevoegd. We melden de bus aan in het kantoor maar bij de controle bij de haven wordt de bus afgekeurd omdat men niet kan kijken wat er in de bus zit, begrijpelijk voor hier maar voor het verschepen naar daar….. Na een reis van 7 uur vanwege de files gaan we onverrichter zake terug.
Maar we geven de moed niet op, in het weekend bedenken we een andere manier om de bus dicht te maken: twee plaatjes met een hangslot. De sleutel leggen we onder de motorkap bij een ruimte naast de luchtfilter. Opnieuw de reis naar Antwerpen dit keer voor onze middagdiensten want er moet ook nog normaal gewerkt worden. En… de bus wordt geaccepteerd. Na de check in de haven mag Kelly door naar de enorme parkeerplaats in de haven.
De reis die de boot heeft gemaakt hebben jullie in het vorige bericht kunnen zien en dan begint het spel in de haven van Freetown. De dochter van Kelly heeft de opdracht om de bus uit de haven te krijgen. Dat is het spannendste en een heel (vuil) spel. Vijf dagen lang gaat ze elke dag naar de haven. De ene keer is the system down (de computers werken niet) en wordt ze tegen de avond naar huis gestuurd. Dan wordt ze niet erkend als ontvanger van de bus en moet ik naar Antwerpen bellen voor een kopie van de laadbrief waar ze wel degelijk als ontvanger in staat genoemd. De dag erna willen ze het paspoort van de verzender zien, niet een kopie maar het origineel. (hoe is dat in Gods naam mogelijk, de verzender is immers in Europa) en elke dag komt ze ’s avonds weer naar huis. Elke dag dat de bus langer in de haven verblijft moet je parkeerkosten betalen. Elke nacht is er het risico dat de bus open wordt gebroken en er spullen uit verdwijnen.
En dan mag Manteneh, de dochter van Kelly naar de bus…
We hebben op dat moment nog niet in de gaten hoe groot de schade is want de meeste dozen die er nog in staan zijn leeg.
Het duurt nog twee dagen, nachten, voordat alle papieren geregeld zijn. En je kunt niets, helemaal niets. Ze beschuldigen de mensen in de haven in Antwerpen, later in Conakry, Guinee waar de boot ook een aantal uren was aangemeerd. Er zouden foto’s zijn gemaakt toen de bus in Freetown is aangekomen, toen was er nog niets aan de hand maar de foto’s krijgen we natuurlijk niet te zien.
Ik ben niet van de drama’s in een bericht maar ik kan jullie zeggen dat mijn hart breekt elke keer als ik erover nadenk. Niet over onze eigen spulletjes en over de financiële last maar over met hoeveel liefde mensen, kinderen hier hun spullen hebben afgestaan voor mensen daar die het zo hard nodig hebben. Sorry mensen, we hebben gedaan wat we konden. Dit is het gevolg van de verschillen in de wereld tussen arm en rijk, corruptie, gewetenloosheid, vechten om te overleven, ik weet even niet hoe ik het moet zien en wil daar even niet over nadenken.
Wat zeker wel is aangekomen zijn de boeken voor YAN (lagen in een ruimte onder de achterbank waar we een plank voor hadden getimmerd) en deze twee stoeltjes voor ons nichtje.
Voor het vierde jaar op rij is het weer gelukt: in januari brengen twee leden van Stichting Taiama-Andreas een bezoek aan YAN. Al een tijdje zijn we voorbereidingen aan het treffen zoals het verzamelen van de leesboeken voor in het YAN kantoor. Omdat de boeken te zwaar zijn om in onze koffers te vervoeren en ze met een container mee te sturen te duur is vervoeren we spullen voor YAN op een andere manier. In Nederland wordt een busje of auto, met privégeld, aangeschaft. Hierin laden we de te vervoeren spullen en verschepen het busje vanuit de haven van Antwerpen naar Freetown de hoofdstad van Sierra Leone. Dat klinkt allemaal heel eenvoudig maar is een heel gedoe. Maar de grootste uitdaging is om de bus met spullen heelhuids uit de haven in Freetown te krijgen. Je moet laveren tussen corruptie en omkoperij zonder je geduld te verliezen. Het kan soms wel een week duren voordat je je eigen bus of auto uit de haven krijgt. De bus of auto gebruiken we vervolgens tijdens ons verblijf in Sierra Leone om rond te reizen en ondertussen zoeken we een koper zodat we ons vervoer middel hopelijk zonder verlies kunnen verkopen voordat we terug naar Nederland gaan. Jullie boeken worden dus gratis verscheept.
Het schip met boeken is al op 25 november vertrokken en zal, na een tussenstop in Conakry, Guinee, op zondag 8 december aankomen in de haven van Freetown. Je kunt de reis van het schip via internet kunt volgen.
Na de teleurstelling van 23 november (zie vorige bericht) gebeurt er iets bij YAN. Er komt het besef, waar we al lang op wachten, dat niet wij maar de leden van YAN verantwoordelijk zijn voor het welslagen van hun activiteiten. YAN is van hun en daar komt niemand aan. In de vergadering van 30 november besluiten ze om deze dag zelf te organiseren en ook aan te kloppen bij de lokale autoriteiten voor geld. Er is een aantal dagen radiostilte en op 3 december worden we overspoeld met foto’s en video’s van een zeer geslaagde dag. Zie hieronder het resultaat:
De weg naar Kabala School for the Blind
Feremusu vertelt erover dat we mensen met een beperking als gelijken moeten zien/ behandelen.
Fatu vertelt dat dit bezoek van YAN een vervolg moet krijgen.
De weg van Kabala School for the Blind naar Kabala
We hebben nog veel meer foto’s en filmpjes van YAN gekregen maar vanwege de privacy die we willen respecteren gaan we deze niet publiceren.
In de School for the Blind is een gebrek aan veel: vervoer naar de verder gelegen middelbare scholen, eten, kleding, zeep, lesmaterialen. Helaas kunnen we deze zaken niet structureel oplossen maar we gaan wel kijken hoe we de jonge mensen van YAN kunnen verbinden met de School for the Blind zodat ze samen dingen kunnen ondernemen en plezier kunnen hebben.
Alweer lopen we tegen de verschillen in verwachtingen en cultuur aan tussen ons hier en de mensen daar. Iets waar we op de Day of the African Child in de Andreas Parochie aandacht hebben besteed in de lezing Kijken met andere ogen.
Voor november en december stonden er voor YAN nog twee activiteiten op het programma: The Day of the African Youth and The Day of People with Disabilities. Twee dagen die wij als Stichting Taiama-Andreas zeer aanmoedigen om aandacht aan te besteden. Echter het plan voor deze beide dagen komt, op z’n Afrikaans, binnen op 15 november, een week na onze maandelijkse vergadering. Het gevraagde budget voor de Day of the African Youth bedraagt maar liefst 400 euro. Het plan is om met een busje naar Fadugu te gaan, een stadje 40 km ten westen van Kabala om daar iets te vertellen over de 4 E’s education, employment, entrepreneurship en engagement. Verder is er geen plan.
Na wat heen en weer gebel en ge-email binnen onze Stichting hebben we besloten dat: het budget te hoog is naar de maatstaven van Sierra Leone om in een dag uit te geven, er geen duidelijk plan is en er ook geen tijd is om zoals we dat gewoonlijk doen, over te discussiëren met YAN. We hebben dan ook besloten om deze dag niet op deze manier te sponsoren.
Voor de Day of People with Disabilities ligt dat anders. Het plan was om naar Kabala School for the Blind te gaan. Het thema Er zijn geen grenzen tussen met of zonder beperking. Deze school ligt ongeveer 5 km buiten Kabala. Met het gegeven ze daar geschenken (zeep, tandpasta, maandverbanden) mee willen nemen, iets wat volgens ons structureel niets oplevert, konden we ons nog in vinden, zeker nadat er werd geopperd dat de zeep zelf door meisjes van YAN zou worden gemaakt. Op 19 november hebben we een brief verstuurd met daarin onze argumenten waarom we het een wel en het ander wel willen sponsoren.
Deze brief is in de YAN vergadering op 23 november voorgelezen. Wat we hebben gehoord is dat er veel discussie was en dat YAN uiteindelijk heeft besloten om beide dagen te schrappen.
Natuurlijk waren wij verrast en verbaasd. We hebben het even laten rusten. Verwonderlijk is de reactie van YAN niet: mensen daar kijken tegen ons aan als de grote rijke geldschieters waar alles mogelijk is. Hoe het verder gaat? Lees het volgende bericht.
