Onze voorzitter Jacq. Zenden is niet meer.
Helaas hebben wij op 12 april afscheid moeten nemen van Jacq.
Hij was een bevlogen en inspirerende man die zich met hart en ziel voor onze stichting en daarmee voor de jongeren in Sierra Leone heeft ingezet.
In 2017 bezocht hij Sierra Leone en de jongeren aldaar. Hij was erg onder de indruk van wat hij daar heeft gezien. Jacq. dank voor alles wat je voor ons hebt betekend. We zullen je nooit vergeten!
Op 8 maart vierde YAN internationale vrouwendag.
Daartoe hadden ze twee vrouwengroepen uitgenodigd in hun kantoor.
Vrouwen in Sierra Leone steunen elkaar in een groep door samen te komen, hun problemen te bespreken en is ook een reservekas voor onverwachte omstandigheden.
De jonge meisjes van YAN kregen de kans om de vrouwen vragen te stellen.
Verder was er een interessant debat met voor en tegenstanders. Het discussiepunt was: Wie is er de baas thuis en regelt alles, de man of de vrouw.
Voor ik hierover begin eerst een tip. Wil je het verslag van de reis lezen in chronologische volgorde, begin dan bij de laatste post van dit reisverslag.
In Nederland hebben we natuurlijk vele mensen die onze stichting ondersteunen maar ook hier in Sierra Leone kunnen we niet zoveel werk verzetten zonder de mensen om ons heen. De meeste mensen komen uit de regio van Kabala, Koinadugu en zijn tijdens de oorlog moeten vluchten. Velen van hen wonen nu in Freetown en ze zijn maar al te blij als ze met ons mee mogen reizen en met ons de week mogen doorbrengen. Laat me enkelen van hen voorstellen en bedanken.
De mensen hieronder reisden mee.
Mensen in Kabala, teveel om op te noemen maar toch hier enkelen.
En dan is het weer tijd om te gaan. Na de wedstrijd ben ik helemaal kapot, het was immers 37 graden vandaag en alle indrukken en emoties gaan je niet in de koude kleren zitten.
Na een half uur schrik ik wakker, YAN is gekomen. Leden zijn naar ons huis gekomen om afscheid te nemen. Ze hebben eten meegenomen, een kip en een haan. Zo aandoenlijk.
Het wordt een gezellige avond en omdat we zoveel eten hebben eet natuurlijk, naar goed Afrikaans gebruik, iedereen mee. Een mooiere afsluiting konden we ons niet wensen.
Zoals ik vorig jaar al vertelde sponsoren Kelly en ik samen met collega’s van Kelly, familie en vrienden een voetbalclub.
In 2018 belde Kelly’s neefje hem op om te vragen of we geen bal konden sponsoren. Van het een kwam het ander en op dit moment is Kelly manager van een amateurclub met 2 teams, de Bintumai Young Stars en de MantenKelly’s, de ouderen en de jongeren. Ze trainen geregeld, zijn gedisciplineerd en erg succesvol. Er was dit jaar zelfs de vraag van een club uit de eerste divisie om het hele team over te nemen. Maar de jongens willen niet gaan. Zeggen dat deze club niet zo goed voor hen zorgt als wij…..
Elk jaar als we hier zijn wordt er een toernooi gehouden, dit jaar met 8 teams uit de regio.
Uiteraard komt er veel kijken bij de hele organisatie. Het is eigenlijk een uit de hand gelopen hobby.
Zondag is de finale en die wordt altijd druk bezocht.
In de pauze dansen de MantenKelly Dancers. Een groep die wij ooit een kleine geluidsbox en ieder een
t-shirt hebben gegeven. Ze zijn met z’n tienen. Helaas heb ik hier geen mooie foto van maar ze zijn erg goed!
Uiteindelijk winnen de Bintumani Young Stars de cup met 1-0. Het is gemakkelijke wedstrijd, ze spelen tegen een team van stratenmakers, mannen die veel ouder zijn dus chapeau!
YAN mag de medailles uitreiken. Dat is nogal een dingetje want vooral de meisjes zijn best verlegen maar met een beetje instructie lukt het de meesten.
