Twee jaar geleden ontmoetten we haar, Kaday. Ze maakte indruk met haar mooie ogen. Op haar hoede maar vrolijk en nieuwsgierig. Ik maakte een foto van haar en een vriendin. De foto gebruikte ik op de kalender van 2021 en ook in verschillende presentaties. Kaday komt uit Semamaya, het dorp dat 12 km van Kabala ligt en van waar sinds 2018 voor de eerste keer meisjes naar de middelbare school gaan. Stichting Taiama-Andreas sponsort de meisjes met schoolmaterialen. Semamaya is ondanks dat het niet al te ver van Kabala ligt, een vrij geïsoleerd dorp met een eigenzinnige bevolking. De stam die hier leeft is de Limba stam, zij zijn de oorspronkelijke bewoners van Sierra Leone. De mensen houden vast aan hun eeuwenoude tradities, mooie maar ook bedenkelijke. Een ervan is dat meisjes zo gauw ze borsten krijgen uitgehuwelijkt worden. Vrouwenbesnijdenis is hier ook heel gewoon. Er wonen heel veel kinderen en dat is meteen het grote probleem, er zijn veel monden om te voeden. Meisjes/ vrouwen die getrouwd zijn, zijn de verantwoordelijkheid van de man. De ouders hoeven niet meer voor hen te zorgen. En alhoewel kindhuwelijken bij wet verboden zijn, is deze praktijk in Semamaya nog aan de orde van de dag. Soms worden meisjes bij de geboorte al aan oudere mannen “beloofd”. Daar komt nog bij dat Semamaya vlak bij de grens met Guinee ligt dus na het huwelijk zijn de kinderen moeilijk te traceren.

Kaday kwam in 2018 in beeld voor de sponsoring van schoolmaterialen. Ieder jaar ging ze wel over naar de volgende klas maar haar prestaties waren niet al te best. Je moet je voorstellen dat deze meisjes voornamelijk Limba spreken, Krio, de taal van het land is moeilijk voor hen, laat staan het Engels, de officiële taal op school. Eind vorig schooljaar miste ik haar rapport. Men verzekerde mij dat het kwam omdat ze ( aan het einde van het 3e schooljaar) zoals gebruikelijk een tussenexamen had gedaan en die uitslagen komen pas later. Vreemd want volgens mij was ze niet over naar het 3e jaar gegaan. Ook de leraar van de basisschool in Semamaya waar ik af en toe mee WhatsApp verzekerde mij dat alles goed met haar ging. Maar Kaday kwam niet meer naar vergaderingen en ook toen er nieuwe uniformen voor 2021/ 22 werden uitgedeeld was ze er niet.

Vlak voor kerst bereikte ons het bericht dat Kaday was uitgehuwelijkt en nu in Guinee woont. We waren furieus. We wisten wel dat dit eens kon gebeuren maar waarom had niemand iets verteld. In mijn woede heb ik gezegd dat we alle support zouden stoppen als Kaday niet terug zou komen en wat gebeurde tot onze verbazing, binnen 2 dagen was ze terug. Ze was op het politiebureau, angstig en kon alleen maar huilen, zelfs toen ik met haar probeerde te bellen.

Wat we niet wisten is dat Kaday weeskind is en dus de verantwoordelijkheid van de Section Chief. Toen haar schoolresultaten niet goed bleken heeft hij haar weggegeven.

Kaday heeft op het politiebureau verteld wat haar is overkomen en aangifte gedaan tegen de Section Chief. Heel dapper! Een speciale eenheid bij de politie, de family support unit, heeft met haar gepraat en haar onderzocht.

Vervolgens hebben ze de Chief naar het politiebureau laten komen en hem verhoord. Daarna is hij gearresteerd. Vijf dagen heeft hij in de cel gezeten. Hij kon veroordeeld worden voor een lange gevangenisstraf maar omdat hij de verantwoording heeft over veel mensen is hij vrij gelaten. De family support unit officer is vervolgens naar Semamaya gereisd om de mensen te waarschuwen. Allerlei instanties houden nu een oogje in het zei, zelfs de Paramount Chief van het district. Dit alles gebeurde eind december/ begin januari, voordat we naar Sierra Leone vertrokken. Toen alles een beetje rustiger was, heeft ze haar schoolmaterialen gekregen.

Dan reizen we half januari naar Sierra Leone. We nodigen 12 van de meest betrokken leden van YAN uit en ook Kaday . Als we in Freetown zijn is zij een van de gelukkigen die met ons naar het strand gaat en een weekend mag genieten van eten en drank. In het begin is ze schuw maar als ze kan dansen is ze blij. Soms zit ze in een hoekje voor zich uit te staren.

En dan gaan we in Kabala op scholenbezoek. We vinden haar niet op Kabala Secondary School, we vinden haar niet op Loma Secondary School. De volgende dag gaan we naar de plek waar ze woont. De weg naar de kamer waar ze met 15 andere meisjes woont is moeilijk. Dit is hoe velen hier leven, eten is er die dag niet.

Ik moet nu wel een traantje wegpinken, wat een ellende en armoede maar zij is niet de enige. We nemen haar mee naar ons huis en geven haar eten en drinken. Daarna praten we over haar toekomst, gaat ze terug naar school of gaat ze een vak leren. We komen samen tot de conclusie dat het toch beter voor haar is om naar school te gaan. Daar heeft ze een vast ritme en kunnen mensen op haar letten. Naar haar oude school wilt ze niet meer. De resultaten waren niet best en ze wil een nieuwe start maken.

De dag erna gaan we naar Loma, de school van haar keuze. Het is nog niet gemakkelijk om haar daar aan te melden. We betalen 30 euro en ze wordt geregistreerd. Haar geboortedatum weet ze niet. In Semamaya weet denk ik niemand dat. Dan maar een dag verzinnen. Het wordt 27 april ( onafhankelijkheidsdag) 2005.

Later in de week doen we een zwangerschapstest met haar, het kan goed zijn dat ze in de 3 maanden dat ze weg was zwanger is geraakt en dan zijn de problemen niet te overzien. Gelukkig is de zwangerschapstest negatief. Kaday krijgt een nieuw uniform en hopelijk is de weg voor haar nu open naar een tweede kans. Op 31 januari moeten we terug naar de hoofdstad Freetown.

De dag erna op 1 februari krijgen we bericht van Lamin, de president van YAN.

Kaday is weer naar school.