Je kunt niet alle problemen oplossen in een land waar overduidelijk hongersnood heerst, sommige mensen hebben maar een maaltijd per dag en echt niet uit onze schijf van 5! en waar voor ons normale voorzieningen als een toilet en schoon drinkwater niet voorhanden zijn.
Maar na het zien van de omstandigheden waarin de meisjes van Semamaya leven (zie De meisjes van Semamaya deel 2) kan ik het niet laten geld te sturen voor matrassen. (Dat gaat even buiten onze stichting om want het geld dat wij inzamelen is bestemd voor onderwijs en het duurzaam maken van YAN.) Om niet meteen weer te denken dat ik het bij het rechte eind heb en dat er NATUURLIJK behoefte is aan matrassen, heb ik eerst gevraagd of de meisjes wel matrassen willen hebben, in hun dorp slaapt immers iedereen op rieten matjes. Zeker willen ze matrassen. Maar hoeveel matrassen passen in hun kamer waar ze met elf meisjes wonen? Twee 2 persoonsmatrassen wordt te krap dus worden het een 2 persoons en een 1 persoonsmatras. Ik stuur geld en krijg meteen de reactie dat dat meer was dan nodig, 10 euro teveel. De inflatie is enorm dus ik wil zeker weten dat ze genoeg hebben en verder voor zoals ze in Sierra Leone zeggen “Man can’t tell” – je weet maar nooit- . Maar wat moeten ze nu met het geld? Zoek maar een goede bestemming, ik hoor het wel.

Gister kreeg ik de foto’s en de video’s van het winkelen naar matrassen en het onderhandelen. Sajor heeft de meisjes meegenomen en laat hen zoveel mogelijk zelf doen, onderhandelen, betalen en vervoeren. Hij bewijst weer een te meer dat hij het hart op de goede plaats heeft zitten.

De man gaf na de verkoop ook nog advies aan de meisjes dat ze zich moesten focussen op school omdat er maar weinig meisjes zijn die zo’n kans krijgen.

Kosten solarlamp 8,50 euro, kosten lakens 4,50 euro, een persoonsmatras 15 euro, twee persoonsmatras 26 euro. Met relatief kleine bedragen kun je een hoop doen. Bovendien hebben deze meisjes veel geleerd en weer een boost gekregen om goed te studeren. Soms is het goed om je gevoel te volgen.

Marie-José Stichting Taiama-Andreas

In ons laatste verslag hebben we bericht over de 10 meisjes uit Semamaya die sinds september vorig jaar naar de middelbare school gaan. Dit is een groot succes voor YAN want dankzij de bezoeken en het praten met de ouders en ouderen in het dorp, hebben de mensen van het dorp het aangedurfd om deze meisjes te laten gaan. Op onze laatste dag in Kabala hebben we de meisjes rugzakken gegeven. Het geld hiervoor kwam van een donatie van een handwerkclub uit Landgraaf. Hieronder zie je de foto’s van de meisjes.

Voor de meisjes valt het niet mee om hun weg te zoeken in het stadje Kabala als je uit een dorpje komt op een uur rijden door de bush.
Gister kreeg ik foto’s waar ze verblijven. Dit is hun gezamenlijke slaapkamer :

Toen we terug waren, hebben we besloten om het geld dat over was van de jobskills, enkele meisjes van YAN hadden besloten om toch niet deel te nemen aan het beroepsonderwijs, te besteden aan uniformen, degelijke schoenen en pennen en schriften voor de meisjes uit Semamaya.

Manty, lid van het bestuur van YAN die de cursus Tailoring, Fashion and Design aan het volgen is, heeft de opdracht om, samen met haar leraar, de uniformen te maken.

Naast het maken van de uniformen begint Manty zich als een moeder te ontfermen over de meisjes die niet ouder zijn dan 12-14 jaar.
Zo was het bedoeld: YAN een groep jongeren die er is voor elkaar.