Africa, expect the unexpected

Marie-José Brounen

In de afgelopen weken heb ik weer dingen gezien die ons als Europeanen verbazen. Onze werelden zijn zo verschillend en je komt hier soms onverwachte dingen tegen die je bij ons niet ziet.

Zoals het charging centre waar je voor 10 cent je telefoon kunt opladen, bedenk dat elektriciteit nog steeds iets is wat in weinig dorpen en steden vanzelfsprekend is.

Of de slippers die ik op de laatste dag koop op de markt. Thuis kijk ik naar de onderkant en wat zie ik?

Of de vrouw van een Chief die zomaar spontaan een jurk voor mij komt brengen als cadeau, net als je op het punt staat om naar een bijeenkomst te gaan. (ik heb helaas geen foto van haar, wel van de tante die mij helpt met de hoofddoek)

Ik word daar als Europeaan een beetje verlegen van, zo’n mooi cadeau en tegelijkertijd denk ik aan de mensen die bij de bijeenkomst op mij zitten te wachten. Maar het lijkt of ik de enige ben die zich hierbij ongemakkelijk voelt, ze zeggen niet voor niets Europeanen hebben de klok en Afrikanen hebben de tijd. Het zit allemaal in onze genen, je kunt dat niet uitwissen, je kunt alleen proberen je elke keer in hun wereld te verplaatsten.

Op de laatste dag in Kabala krijgen we 3 hanen. Weggeven is respectloos dus moeten we ze maar bij gebrek aan een koeling, levend meenemen. Ook dat is hier heel normaal, mensen nemen hun kippen en geiten mee totdat het tijd is om ze te eten, dan worden ze geslacht.

En dan zijn er nog de kinderen. Zij groeien heel anders op dan bij ons, met nauwelijks speelgoed zoals bijvoorbeeld Lego, een poppenhuis maar ze leren andere vaardigheden, meer gericht op overleven. Ik heb vingerpoppetjes meegebracht om te kijken wat ik daarmee kan doen om de kinderen te bereiken maar ik krijg Manteneh niet in de fantasiewereld die ik voor haar wil creëren. Toen we naar Kabala gingen heeft ze bij het afscheid enorm gehuild. Ik ben al twee dagen bezig om voor haar duidelijk te maken dat het donkere poppetje Manteneh is en het witte Aunty Marie. Ze begrijpt het niet. Uiteindelijk is ze wel heel blij met de poppetjes die ze overal meeneemt. Dit is een andere wereld en ik bedenk alweer dat we onze wereld niet teveel naar hun wereld moeten willen kopiëren. Alsof dat het enige juiste is. Die fout hebben we in het verleden veel te vaak gemaakt.

Lansana de automonteur

Marie-José Brounen

We zijn weer terug in Waterloo en aan onze reis komt langzaam een eind.
In de afgelopen 4 jaar is er een man geweest die we altijd kunnen bellen als er problemen met een auto zijn: Lansana. Hij is betrouwbaar, kundig en inventief. Als automonteur heeft Kelly elk jaar enkele gereedschappen vanuit Nederland meegenomen. Vandaag hebben we besloten om Lansana deze gereedschappen te geven met de afspraak dat als we hem nodig hebben, hij paraat staat. Voor deze man zijn deze gereedschappen zo belangrijk, nu kan hij echt zijn brood verdienen als automonteur.

Terug naar Waterloo

Marie-José Brounen

We gaan terug naar Waterloo. Het afscheid was emotioneel, we hebben in de afgelopen week zoveel lieve mensen ontmoet. Familie, YAN leden, de voetballers, buren, oude vrienden van Kelly, zij hebben allemaal hun steentje bij gedragen om het verblijf in Kabala te doen slagen. Kelly’s tante en nicht hebben elke dag gekookt voor iedereen die er in het huis aanwezig was of voorbij kwam. De buurman die hielp met het geluid bij de film. Govna, een oude vriend van Kelly die overal met ons mee ging en hielp waar nodig en als het nodig is goede raad gaf aan ons maar ook aan YAN leden.

Govna, Marie en Kelly.

We hebben gesproken met heel gepassioneerde mensen. Directeuren van scholen, Mr. Kamara van Kabala Secondary School die YAN wil helpen het farming project nieuw leven in te blazen, de District Counsel Chairman Mr. Conteh die gaat kijken wat hij kan doen voor de School for the Blind, Marie Sesay directeur van Kabala School for Girls en adviseur van YAN en natuurlijk Old Bone, Owen Jones.

Mr. Conteh, de president van Koinadugu District.

We spraken met de directeur van GTI, the Governemental Technical Institute, Dit instituut is nieuw in Kabala en verzorgt beroepsonderwijs. Er waren leraren en veel studenten en voor dit jaar zijn ze gestart met ICT, tailoring, farming, catering and building. Het zag er goed uit en misschien is dit wel iets voor onze YAN leden. Kulako en Lamin zijn in ieder geval enthousiast.

Deze reis overtrof alle andere, we hebben zoveel informatie gekregen en zoveel kunnen doen. Nu nog een paar daagjes bijkomen in Waterloo voordat we aan de terugweg gaan beginnen.

Certificaten en regenjassen

Marie-José Brounen

Net als vorig jaar hebben we certificaten, een soort lidmaatschap van YAN van het afgelopen jaar, voor de jongeren gemaakt die ze de laatste avond krijgen. Die certificaten worden erg gewaardeerd.
Maar we hebben nog iets bijzonders: regenjassen voor de zomer. Tijdens het regenseizoen kan de regen soms wel gedurende 24 uur met bakken uit de lucht komen. En als je dan zoals de meisjes van Semamaya 3 uur van huis naar school moet lopen, is zo’n regenjas een uitkomst. Iedereen is door het dolle heen bij het zien van de regenjassen.

Foday B en Sajor showen de regenjassen

Op deze laatste avond spreken we ook de waardering over en weer uit; de relatie tussen Stichting Taiama-Andreas en de Youth Advocacy Network is een speciale, we hebben een band gecreëerd door elkaar over en weer te bevragen en te leren van elkaars culturen. Europa heeft te lang maar gegeven aan Afrika zonder te kijken wat er echt nodig is en Afrika is nog steeds te afhankelijk van hulp vanuit Europa. We willen hier met kleine druppeltjes iets aan proberen te doen. Een utopie? Volgens mij staan we hier aan het begin van een kentering al is het maar voor de jongeren van YAN.
En dan is er feest!

De laatste vergadering met YAN, conclusies en aanbevelingen

Marie-José Brounen

Dan is het woensdagavond. Tijdens de vergaderingen hiervoor zijn de jongeren uitgebreid aan het woord geweest en eigenlijk willen ze vanavond spijkers met koppen slaan zoals, wat doen we met het kantoor als de huur afloopt, blijven of toch zoeken naar een andere locatie. Welke activiteiten gaan we in 2020 ondernemen?
We gaan dit een halt toe geroepen omdat we zien aankomen dat we dan in eindeloze, typisch Afrikaanse, discussies verzanden. Bovendien kunnen we geen goedkeuring geven aan de beslissingen die ze willen gaan maken; wij, Kelly en Marie-José, zijn immers niet Stichting Taiama-Andreas, we zijn thuis met een groep.

Daarom hebben we voor hen een to-do-list gemaakt of een to-think- about list voor als we weg zijn:

  • Bedenk hoeveel en welke activiteiten jullie willen en kijk eerst hoe je in Sierra Leone hiervoor geld kunt genereren.
  • Kijk goed naar de locatie en de ruimte die je nu hebt van het kantoor. Is dit nog wat jullie willen. Willen jullie iets anders, ga dan naar locatie en huurprijs kijken en kom dan bij ons terug.
  • Sustainability:
    • Farming, er blijkt vanuit de leden wel interesse voor de farming en er is iemand die wil helpen: Mr. Kamara de vice principal van Kabala Secondary School junior. Ga met hem kijken wat mogelijk is en koppel dat terug.
    • Computerclasses, er is interesse bij de jongere leden, er zijn 2 computers in het kantoor en er zijn oudere leden die computercursussen hebben gevolgd. Maak hier iets van.
    • Er zijn veel jongere leden. Oudere leden, koester ze op elk gebied want zij zijn de toekomst van YAN.
    • Zeep, er is door enkele meisjes geopperd om zeep te maken en die te gaan verkopen. Verder willen jullie de banden met de School for the Blind versterken. Misschien is hier een mogelijkheid om dit samen te doen. Vraag aan de blinden hoe zij dit zien, onderschat niet wat zij kunnen!
    • Boeken, vanuit Nederland zijn ongeveer 85 leesboeken meegekomen. Ze zijn door ons ingedeeld in moeilijk en gemakkelijker te lezen. Gebruik ze.
      (Leraar Owen Jones biedt na het horen hiervan spontaan aan om een keer per week lees- en schrijfonderwijs te geven om zo het niveau, dat erg slecht is, op te vijzelen.)
    • Ambassadors voor studenten die support krijgen; door deze YAN leden in te zetten hebben we een uniek systeem gecreëerd voor Stichting Taiama-Andreas die zo indirect controle heeft, de studenten die een aanspreekpunt hebben maar ook de ambassadeurs die verantwoordelijkheid leren dragen voor begeleiden van jongere studenten.
De boeken, nog niet allemaal, op de boekenplank
  • Financiën, we hebben hiernaar gekeken en wat op de bankrekening staat komt nagenoeg over met het overzicht wat we hebben meegebracht alleen willen we voor het jaar 2020 een beter overzicht van de financiën vanuit YAN. Nu krijg Marie-José alle rekeningen en maakt daar voor YAN een overzicht van. Dat overzicht is belangrijk voor het vertrouwen van leden en Stichting Taiama-Andreas. En omdat Bangalie, de penningmeester in Makeni gaat studeren, zouden we graag iemand anders voor hem willen zien, iemand die de verantwoordelijkheid neemt om zo’n overzicht te maken.

Alle punten worden gelukkig goed ontvangen en men belooft eraan te werken.