We zijn alweer 3 weken terug in Nederland en zoals altijd moeten we weer even landen in deze hectische westerse wereld. De reis heeft ons hier en daar veel gebracht getuige ook onze verslagen.
Er zijn wat zaken die we willen gaan oppakken en daarvoor is wel weer financiële steun nodig.

Kumba en Saio, de twee blinde meisjes hebben een typemachine nodig om hun examens te kunnen maken. We gaan nadenken hoe we dat kunnen realiseren.
Abubakarr heeft een nieuwe prothese nodig, de oude is echt te klein geworden. Dit wordt iets voor de zomervakantie want daarvoor moet hij een paar weken naar Freetown.
Finah Conteh heeft het moeilijk in Makeni. Ze heeft gevraagd of we voor haar een diepvriezer kunnen kopen zodat ze ijsblokjes kan maken om te verkopen aan mensen. Met de ijsblokjes kunnen mensen die geen diepvriezer hebben drank en eten koel houden. Met de opbrengst kan Finah beter in haar levensonderhoud voorzien en kan ze tevens boeken voor haar studie kopen. Dat maakt haar meer onafhankelijk.

Toen we naar Sierra Leone kwamen, hebben we een groep Nederlandse mensen ontmoet in het vliegtuig. Ze zijn van de organisatie Friends of the African Dream (FAD).

Twee van hen, Henk en Maria, vliegen woensdag terug naar Nederland en ze verblijven op 6 km van waar wij nu zijn. We hebben ze uitgenodigd om gisteravond met ons te eten. Naar goed Nederlands gebruik brachten ze een fles wijn mee, die is niet gemakkelijk om hier te vinden. Ik heb hier nog nooit een fles wijn gezien en dit is dus een heel bijzonder geschenk.

Het was een heel gezellige avond en we hebben veel ervaringen kunnen uitwisselen. Als het aan ons ligt zullen we zeker contact blijven houden.

Kukudu, Kelly’s nicht, hebben we gevraagd om te koken. Zij heeft een opleiding catering gedaan en ze deed het uitstekend.

Je ziet ze niet veel meer, mensen die het traditionele weven beoefenen. Sajor Jalloh brengt ons naar een huis waar een oudere vrouw al haar kinderen de kunst heeft geleerd zodat deze niet verloren gaat. De vrouw is er helaas niet maar de zoon wil maar al te graag een demonstratie geven en wij mogen ook even proberen.

Abu Dabor, de jongeman die we al sinds de eerste klas van de middelbare school steunen. Dit jaar doet hij eindexamen en hij zou graag rechten studeren maar de studie is duur en ver van huis. Zonder familie in de grote stad zou hij niet overleven. Hij heeft gekozen om bij een garage te gaan werken, 6 dagen in de week, een echte opleiding tot automonteur is er niet. Vandaag brengen we een kort bezoek aan de garage waar hij werkt. We ontmoeten ook zijn baas. Hij is nu al een goede automonteur en gaat beter worden dan mij, aldus zijn baas. chapeau Abu.