In november zijn twee leden van de stichting , Kelly Fofanah en Marie-José Brounen, naar Sierra Leone gegaan. Het doel was om een familiebezoek te brengen, vakantie te vieren en ook natuurlijk een bezoek aan YAN sinds op het programma. Over dat laatste zal ik hier berichten.

Het plan was om, gedurende de 4 weken dat we in Sierra Leone waren, twee keer naar YAN te gaan.
Dat lukte helaas niet vanwege de slechte wegen in combinatie met de regen; het regenseizoen duurde langer dan gebruikelijk, een gevolg van de klimaatverandering?

In het onderstaande filmpje is duidelijk te zien hoe de regio Koinadugu met de hoofdstad Kabala steeds moeilijker bereikbaar wordt. We hebben dus maar één bezoek aan YAN gebracht, het was die dag gelukkig droog. De reis vAn Freetown naar Kabaka van 270 km duurde 6,5 uur!!

We trotseren de weg. En dan zijn we toch eindelijk in Kabala.
Het wordt een druk programma en gelukkig reizen de zus van Marie-José, Caroline en haar man Dinand mee. Zij zijn geen lid van onze stichting maar doneren wel maandelijks een bedrag en willen heel graag zien wat we in Kabala doen en willen ook mee helpen met het programma.

We starten meteen de volgende dag met het bezoeken van de scholen en dus de sponsorjongeren. Een groot aantal jongeren zijn er niet. Dat heeft ermee te maken met het feit dat je in de 3e klas van de middelbare school een tussenexamen moet doen. De uitslagen hiervan zijn pas eind november bekend en dat betekent dat je pas in januari weer naar school hoeft te gaan. Bij een goed resultaat start je daarna in de vierde klas, de eerste klas van de bovenbouw Gelukkig zien we de meeste afwezige leerlingen wel later op het kantoor van YAN. Hieronder enkele foto’s van de 5 scholen die we hebben bezocht.

Om te beginnen Kabala secondary school. Hier is een indrukwekkende ceremonie aan de gang die we niet willen verstoren. Het is het 65 jarig jubileum van de school maar omdat een aantal weken geleden het hoofd van de school, Dhr Joseph Mansaray, bij een auto ongeluk op de weg naar Kabala (Ja de weg die wij ook moesten afleggen) om het leven is gekomen, is er dit jaar een ingetogen bijeenkomst. Alle jongeren dragen zwarte t shirts en samen wordt er gezongen. Dhr, Mansaray hebben we leren kennen als een zeer bevlogen mentor die het hart op de juiste plaats had. Voor Kabala Secondary School is dit een enorm verlies.

We bezoeken verder Kabala Secondary School for Girls waar we 4 nieuwe meisjes sponsoren. Toevallig was er net een ronde vaccinaties aan de gang tegen het HPV virus dat baarmoederhalskanker kan veroorzaken. Caroline geeft deze vaccinaties voor haar werk in Nederland dus voor haar was het extra bijzonder om te zien dat deze vorm van preventie ook in Sierra Leone is

We gaan naar LOMA Secondary School en bezoeken dit keer ook een nieuwe, kleine school, Bintumani High School.
Links op de Foto bij deze school zien we Isata die we al vanaf de basisschool sponsoren. Kleine meisjes worden echte dames.

’s Middags om 16 uur hebben we een ontmoeting met de YAN leden op hun kantoor. Hier geef ik een presentatie via onze laptop en beamer en een meegenomen generator, er is in Kabaka nog steeds geen stroomnetwerk. Ik leg uit wie wij als stichting zijn en wat we doen. Onze samenwerking duurt inmiddels 7 jaar en veel jonge leden hebben geen idee wie die mensen uit Nederland zijn en wie er allemaal in onze stichting zitten. Er is ook tijd om vragen te stellen.
Daarna geeft Bailor Marah, de vice president een heel duidelijk overzicht van de financiën van YAN in 2025, indrukwekkend!

Vandaag is ook Hawa Barrie langs gekomen. Hawa hebben we gesponsord door de middelbare school heen van the school for girls naar Kabala Secondary School en daarna naar het Governmental Technical Insitute waar ze ICT studeerde. We hebben Hawa uitgenodigd om aan de jonge leden van YAN haar verhaal te vertellen.
Hawa vertelt dat ze dankbaar is dat ze via ons de kans heeft gehad om naar school te gaan. Ze woonde in een dorpje 3 km voor Kabala en naar school gaan was een uitdaging maar ze heeft de eindstreep gehaald. Daarnaast vertelt ze dat ze tijdens de YAN bijeenkomsten haar angst om te spreken in het openbaar heeft overwonnen. Dit gebeurde door de debatten die YAN elke zaterdag organiseert. Ze heeft geleerd om voor zichzelf op te komen en haar mening te geven. Op dit moment woont Hawa met haar moeder in Fadugu, zo’n 25 km van Kabala. Daar verkoopt ze melk, haar familie is van de Fullah stam, een stam die veeteelt bedrijft. De opbrengst van de melk mag ze zelf houden want, zo zegt haar moeder, je niet niet altijd je hand ophouden. Hawa is nu aan het sparen om naar de universiteit in Makeni te gaan waar ze accountant wil worden.

s Avonds kijken we volgens traditie de film The Lion King.

Wat er elk jaar vaker gebeurt is dat we worden gevraagd om interviews te geven voor de locale radio- en televisiestations. Deze keer moeten we zelfs een keer afzeggen. Er wordt ons meestal gevraagd wat ons drijft om naar Kabala te komen, je ziet hier nauwelijks witte mensen. Dat interviews geven is een vak apart, niet meteen wat ik het liefste doe maar het dit haar lukt het verschillende keren om goed duidelijk maken dat we niet eeuwig kunnen blijven sponsoren en dat het fijn zou zijn wanneer er uit de gemeenschap wat hulp komt. Een van de verslaggevers pakt dat meteen op en belooft YAN gratis zendtijd op de vrijdagavond in zijn jongerenprogramma. Normaal gesproken betalen we 40 euro per uur zendtijd. YAN brengt dan onderwerpen als ontbossing en drugsgebruik ter sprake.

In de volgende dagen bezoeken we Koinadugu College, de verschillende Paramount Chiefs, de District Counsel, het is goed om connecties te hebben en deze mensen zijn sleutelfiguren. Tenslotte brengen we een bezoek aan de School for the Blind.

Hieronder zien we links Fasalie die bij Koinadugu College agri-business studeert. Achter hem zijn project waar hij met medestudenten casava en andere gewassen verbouwt.
Bailor, rechts, studeert ICT. Hier haalt ze met haar medestudenten een laptop uit elkaar.

Bij de School for the Blind ontmoeten we Kumba en Saio na schooltijd. Ze wonen hier met andere blinde kinderen, jongeren en leraren. Bij de School for the Blind is alleen basisonderwijs. Kumba en Saio gaan naar Kabala Secondary School. De vorige keer hebben ze ons gevraagd of we een braille typemachine konden meenemen. En dat is gelukt! Een blinde vriend uit Nederland heeft zijn oude typemachine geschonken en er zelfs een briefje bij gedaan. Kumba schrijft snel een briefje, in braille, terug.
Op de foto van links naar rechts, Sajor, afgestudeerd als Social Worker, Kumba met de typemachine, Finah, YAN lid van het eerste uur die nu het laatste jaar verpleegkunde in gaat en Saio.
Alle vier worden ze gesponsord door Stichting Taiama-Andreas.

En dan is er nog Lamin de elektricien. Hij heeft van ons een microkrediet gekregen om een winkeltje te openen. Ook hem bezoeken we. De winkel loopt als een trein. Hij krijgt vooral veel aanvragen om zonnepanelen te installeren. Wanneer we bij de district counsil (DC) zijn blijkt dat er vandalen die nacht alle stroomkabels hebben doorgeknipt. We leggen contact tussen de DC en Lamin en Lamin klaart het klusje snel.

Er is ook tijd voor sport en spel!
We organiseren een middag met YAN waar we aandacht besteden aan het belang van ontspanning.
We beginnen met een spel met kaarten met vragen zoals, hoe ziet je leven er over 5 jaar uit, van wie heb je tot nu toe het meest geleerd, wat is je meest risicovolle actie en zou je het weer doen, als je een dier zou zijn, welk dier zou je dan willen zijn. Iedereen krijgt een kaart. Er wordt veel gelachen, en we hebben elkaar ook weer wat beter leren kennen.

Dan verdelen we de groep in kleine groepjes en word er gebadmintond, gepuzzeld, gesjoeld en gekaart.

De laatste dag breekt aan en er komt een aanbod uit onverwachte hoek. Bangalie, Kelly’s broer, woont ook tijdelijk in het familiehuis waar we verblijven. Met hem praat ik vaker over YAN. Hij vindt de groep geweldig maar vindt ook dat ze meer kunnen/ moeten doen. Ik vertel hem over onze frustratie dat we een heel kantoor voor YAN huren en ze daar alleen maar op de zaterdagmiddag gebruik van maken. Bovendien komt er weer de aanvraag vanuit YAN voor elektriciteit; zonnepanelen of een generator.
Bangalie komt met een voorstel. Hij werkt voor een grote organisatie en geeft trainingen in omliggende dorpen. Dat is alleen op vrijdag. Bangalie is bereid om twee middagen in de week YAN te trainen. Wij/ zij kunnen kiezen uit diverse onderwerpen die hij heeft opgeschreven.
– Knowing myself
– Building my strength
– Setting smart goals
– Coping with emotions
– Decision making
– Building resilience
– Drug abuse
– Basics of gender
– Basics of food and nutrition
– Water sanitation and hygiene.

De training zal 3 maanden duren.
Na de training zal YAN naschoolse clubjes vormen op de diverse middelbare scholen waar ze het geleerde overbrengen aan leeftijdgenoten.

De laatste avond in Kabala nodig ik de YAN bestuursleden uit om te vragen wat ze hiervan vinden.
Ze zijn erg enthousiast en we maken concrete afspraken:
– de trainingen zullen in januari starten.
– ze zullen plaats vinden op de dinsdag en de donderdag van 16 tot 18 uur.
– na het succesvol volgen van de training krijgen YAN leden een certificaat.

Ik kan wel zeggen dat we in korte tijd veel hebben bereikt. Hopelijk kan YAN deze positieve flow vast houden en gaan ze met veel enthousiasme 2026 in. De reis was weer de moeite waard!