Op 17 juli vierde YAN de World Youth Skills Day. Beroepsonderwijs heeft in Sierra Leone een slechte naam; men denk dat als je naar de universiteit kunt gaan, je het helemaal gaat maken in het leven. Dat er genoeg voorbeelden zijn van mensen die er niet in slagen om na de universiteit een baan te vinden lijkt men niet te zijn. Vorig jaar heeft YAN ambachtslieden uitgenodigd naar het kantoor. Dit jaar is ervoor gekozen om te gaan kijken terwijl ze aan het werk zijn. Zo ontstond er een heel circuit door het stadje Kabala.
Van tevoren hadden de jongeren van YAN vragen opgesteld die ze konden stellen, Zie ook het onderstaande verslag.
De jongeren bezochten een garage, een timmerman, de kleermaker en tot slot ook de school voor beroepsonderwijs GTI (Governmental Technical Institute).
Hieronder het prachtige verslag van deze dag een van de leden van YAN.
Ik ontmoette hem in januari 2018 in Kabala, Sierra Leone. Lamin, een jongen van 17 jaar. Samen met de jongeren die stichting Taiama-Andreas ondersteunt, waren we tijdens een workshop, op zoek naar waar ieders talent ligt. Waar ben je goed in en wat vinden anderen waar je goed in bent. Best moeilijk voor jongeren van die leeftijd en al helemaal in een cultuur waar je niet zo zeer naar jezelf kijkt, maar onderdeel bent van een groep/ familie/ gemeenschap.
Dat heb ik in de loop van de jaren ervaren door mijn contacten in Sierra Leone, hoe het in onze cultuur zit om individualistisch denken: maak eerst jezelf gelukkig, denk aan jezelf, zelfontplooiing is belangrijk, noem maar op. Dat staat haaks op de Afrikaanse Ubuntu filosofie: alles is met elkaar verbonden, ik ben iemand dankzij anderen, onafhankelijkheid bestaat niet.
Maar Lamin was een van de weinigen die duidelijk wist wat hij wilde: “I am a born elektrician.” Deze jongen van 17 had een doel.
Vorig jaar hebben we met mensen uit de parochie de film “The Boy who harnassed the wind” gekeken. Een film die vertelt over een jongen in Afrika die met een dynamo van een fiets een windmolen kan laten draaien die water oppompt om zo in tijd van droogte de gewassen te bewateren. Toen we de film in Sierra Leone lieten zien zei de oudere zus van Lamin, dit gaat over mijn broertje. Toen hij klein was kon hij in ons dorp, waar geen elektriciteit is, met een batterij en wat draden een lampje laten branden. Zo konden we als het donker was toch nog studeren.
We sponsorden Lamin met zijn eindexamen en in de afgelopen jaren volgde hij met steun van Stichting Taiama-Andreas, een opleiding tot elektricien. Sinds vorig jaar werkt hij voor een baas en ze hebben samen in het stadje Kabala al heel wat zonnepanelen geïnstalleerd.
Sinds 3 jaar is hij ook de voorzitter van ‘onze’ jongerengroep het Youth Advocacy Network. Heel wat verantwoordelijkheden op jonge leeftijd maar, zoals Lamin altijd zegt: Marie, dat is mijn plicht.
Drie weken geleden whatappte Lamin mij: ‘Marie, mijn vader is ernstig ziek.” “ Wat is er aan de hand.”vroeg ik, mensen in Sierra Leone zijn vaak ziek en vaak komt het weer goed. “Teveel om op te noemen.” zei hij. En toen was het stil. Tot 2 dagen later, “Mijn vader is overleden.”, stuurde Lamin. En het was weer stil. Lamin’s vader was overleden in het ziekenhuis van Kabala, hoorde ik later die dag van iemand uit de groep. Wat er dan op zo’n jongen af komt kunnen wij ons niet voorstellen.
Lamin komt oorspronkelijk uit een klein dorpje bij de Loma Mountains, midden in de jungle. De weg is haast onbegaanbaar, zeker nu in het regenseizoen. Lamin’s vader heeft 3 vrouwen en die hebben de nodige kinderen. Lamin is de oudste zoon en nu zijn vader is overleden is hij verantwoordelijk voor de familie, Lamin, een jongeman van 22 jaar. Het lichaam van zijn vader moet naar het dorp worden gebracht en binnen 24 uur worden begraven. De dorpelingen verwachten dat ze eten krijgen tijdens de ceremonie.
Na 7 dagen volgt er een herdenking en hetzelfde gebeurt na 40 dagen. Dan dient er op z’n minst een koe te worden geslacht. De drie vrouwen van zijn vader, waaronder dus ook de moeder van Lamin, moeten 40 dagen in hun huis blijven om te rouwen. Dat zijn de tradities. We hebben Lamin wat geld gestuurd om hem te helpen. Een druppel op een gloeiende plaat.
Het leven van Lamin, waarvan wij dachten dat het op orde was, is totaal veranderd. En ook dat is Afrika. Je weet nooit wat de dag van morgen brengt. Maar is dat hier niet ook zo? Alleen denken we dat wij alles kunnen beïnvloeden. In Sierra Leone nemen ze het leven zoals het komt. Ook als het moeilijk is. Marie, dat is mijn plicht. Dat is normaal. Mijn God wat kunnen we nog veel van hen leren.
In de aanloop naar de verkiezingen wilden de jongeren van YAN een activiteit organiseren tegen het geweld dat er vaak plaats vindt. Al een tijdje zijn ze bezig met de voorbereidingen en ook oud leden die verhuisd zijn vanwege studie of werk denken mee. Zo heeft Amara in Kono het ontwerp voor een banner gemaakt en het resultaat mag er zijn.
Dat is de eerste stap. Vervolgens wordt er bij de beide radiostations aandacht gevraagd voor de campagne van YAN en dat resulteerde in 3 keer één uur zendtijd op de vrijdag- en zaterdagavond. Het leuke is dat er ook interesse is voor de geschiedenis van YAN en wat YAN verder nog doet.
Maar voordat het zover is wordt er onder leiding van Bangalie getraind in het beantwoorden van vragen want YAN heeft, niet zoals altijd de geroutineerde leden maar nieuwe jonge leden gekozen om hen in de uitzending te vertegenwoordigen. Peer to peer education, dat is de bedoeling.
Ondertussen schrijven andere YAN leden op grote kartonnen vellen boodschappen voor de straatcampagne.
En dan breekt de dag aan voor het radioprogramma. Ze hebben de uitzending voor ons opgenomen en we zijn zo trots op hen. Voor de meesten was het de eerste keer dat ze iets op de radio mochten vertellen, hoe cool is dat. En ze deden het super!
De dag erna, zaterdag is de dag van de straatcampagne. Ook hiervoor hebben ze zich goed voorbereid met de banner, kartonnen vellen met slogans, een paar t shirts en ID kaarten die we op het laatste moment nog hebben laten maken.
Ook de non violence campagne van YAN op straat is spannend maar op een andere manier dan het radioprogramma. Tijdens politieke campagnes worden jongeren vaak omgekocht door politici om campagne te voeren en dat gebeurt met geld maar ook met drugs. Geweld wordt niet geschuwd, vorig jaar zomer zijn er tijdens zo’n campagne doden gevallen. Dit alles willen de jongeren met de mensen op straat bespreken.
En na al het werk is er natuurlijk een maaltijd, klaargemaakt door andere leden van de groep.
Wat een teamwork. Zo zien we YAN graag, plannen, samenwerken, leren van elkaar en de boodschap uitdragen. Hier leren ze zo veel van!
De hele campagne heeft zo’n 200 euro gekost. T shirts, ID kaarten, twee radio-uitzendingen ( want daar moet je ook voor betalen) en dan natuurlijk het eten. Wilt u een bijdrage leveren aan de mooie activiteiten van YAN dan is uw donatie natuurlijk van harte welkom!
