Ik ontmoette hem in januari 2018 in Kabala, Sierra Leone. Lamin, een jongen van 17 jaar.
Samen met de jongeren die stichting Taiama-Andreas ondersteunt, waren we tijdens een workshop, op zoek naar waar ieders talent ligt. Waar ben je goed in en wat vinden anderen waar je goed in bent.
Best moeilijk voor jongeren van die leeftijd en al helemaal in een cultuur waar je niet zo zeer naar jezelf  kijkt, maar onderdeel bent van een groep/ familie/ gemeenschap.

Dat heb ik in de loop van de jaren ervaren door mijn contacten in Sierra Leone, hoe het in onze cultuur zit om individualistisch denken: maak eerst jezelf gelukkig, denk aan jezelf, zelfontplooiing is belangrijk, noem maar op. Dat staat haaks op de Afrikaanse Ubuntu filosofie: alles is met elkaar verbonden, ik ben iemand dankzij anderen, onafhankelijkheid bestaat niet.

Maar Lamin was een van de weinigen die duidelijk wist wat hij wilde: “I am a born elektrician.”
Deze jongen van 17  had een doel.

Vorig jaar hebben we met mensen uit de parochie de film “The Boy who harnassed the wind” gekeken. Een film die vertelt over een jongen in Afrika die met een dynamo van een fiets een windmolen kan laten draaien die water oppompt om zo in tijd van droogte de gewassen te bewateren.
Toen we de film in Sierra Leone lieten zien zei de oudere zus van Lamin, dit gaat over mijn broertje. Toen hij klein was kon hij in ons dorp, waar geen elektriciteit is, met een batterij en wat draden een lampje laten branden. Zo konden we als het donker was toch nog studeren.

We sponsorden Lamin met zijn eindexamen en in de afgelopen jaren volgde hij met steun van Stichting Taiama-Andreas, een opleiding tot elektricien. Sinds vorig jaar werkt hij voor een baas en ze hebben samen in het stadje Kabala al heel wat zonnepanelen geïnstalleerd.

Sinds 3 jaar is hij ook de voorzitter van ‘onze’ jongerengroep het Youth Advocacy Network. Heel wat verantwoordelijkheden op jonge leeftijd maar, zoals Lamin altijd zegt: Marie, dat is mijn plicht.

Drie weken geleden whatappte Lamin mij: ‘Marie, mijn vader is ernstig ziek.”
“ Wat is er aan de hand.”vroeg ik, mensen in Sierra Leone zijn vaak ziek en vaak komt het weer goed.
“Teveel om op te noemen.” zei hij. En toen was het stil.
Tot 2 dagen later, “Mijn vader is overleden.”, stuurde Lamin. En het was weer stil.
Lamin’s vader was overleden in het ziekenhuis van Kabala, hoorde ik later die dag van iemand uit de groep.
Wat er dan op zo’n jongen af komt kunnen wij ons niet voorstellen.

Lamin komt oorspronkelijk uit een klein dorpje bij de Loma Mountains, midden in de jungle. De weg is haast onbegaanbaar, zeker nu in het regenseizoen.
Lamin’s vader heeft 3 vrouwen en die hebben de nodige kinderen. Lamin is de oudste zoon  en nu zijn vader is overleden is hij verantwoordelijk voor de familie, Lamin, een jongeman van 22 jaar.
Het lichaam van zijn vader moet naar het dorp worden gebracht en binnen 24 uur worden begraven. De dorpelingen verwachten dat ze eten krijgen tijdens de ceremonie.

Na 7 dagen volgt er een herdenking en hetzelfde gebeurt na 40 dagen. Dan dient er op z’n minst een koe te worden geslacht. De drie vrouwen van zijn vader, waaronder dus ook de moeder van Lamin, moeten 40 dagen in hun huis blijven om te rouwen. Dat zijn de tradities.
We hebben Lamin wat geld gestuurd om hem te helpen. Een druppel op een gloeiende plaat.

Het leven van Lamin, waarvan wij dachten dat het op orde was, is totaal veranderd. En ook dat is Afrika.
Je weet nooit wat de dag van morgen brengt. Maar is dat hier niet ook zo?
Alleen denken we dat wij alles kunnen beïnvloeden.
In Sierra Leone nemen ze het leven zoals het komt. Ook als het moeilijk is.
Marie, dat is mijn plicht. Dat is normaal.
Mijn God wat kunnen we nog veel van hen leren.

Lamin in gelukkiger tijden samen met zijn moeder.