Aankondiging presentatie over onze reis en YAN
Reisverslag 2020
Weer terug in Nederland
We zijn weer terug uit Sierra Leone. Dit jaar heeft de andere jaren overtroffen; wat hebben we veel gezien en veel kunnen doen. Sommige zaken hebben niets met YAN en de Stichting te maken maar om een beeld te krijgen van het land en zijn mensen, gaan we ze toch op deze website posten. Vanwege het slechte netwerk was het helaas niet mogelijk om berichten tijdens de reis te posten. We hebben dat wel gedaan op Facebook en gaan met terugwerkende kracht deze berichten op de website zetten. Je kunt ze vinden onder https://taiama-andreas.org/category/reisverslag-2020/
Africa, expect the unexpected
In de afgelopen weken heb ik weer dingen gezien die ons als Europeanen verbazen. Onze werelden zijn zo verschillend en je komt hier soms onverwachte dingen tegen die je bij ons niet ziet.
Zoals het charging centre waar je voor 10 cent je telefoon kunt opladen, bedenk dat elektriciteit nog steeds iets is wat in weinig dorpen en steden vanzelfsprekend is.
Of de slippers die ik op de laatste dag koop op de markt. Thuis kijk ik naar de onderkant en wat zie ik?
Of de vrouw van een Chief die zomaar spontaan een jurk voor mij komt brengen als cadeau, net als je op het punt staat om naar een bijeenkomst te gaan. (ik heb helaas geen foto van haar, wel van de tante die mij helpt met de hoofddoek)
Ik word daar als Europeaan een beetje verlegen van, zo’n mooi cadeau en tegelijkertijd denk ik aan de mensen die bij de bijeenkomst op mij zitten te wachten. Maar het lijkt of ik de enige ben die zich hierbij ongemakkelijk voelt, ze zeggen niet voor niets Europeanen hebben de klok en Afrikanen hebben de tijd. Het zit allemaal in onze genen, je kunt dat niet uitwissen, je kunt alleen proberen je elke keer in hun wereld te verplaatsten.
Op de laatste dag in Kabala krijgen we 3 hanen. Weggeven is respectloos dus moeten we ze maar bij gebrek aan een koeling, levend meenemen. Ook dat is hier heel normaal, mensen nemen hun kippen en geiten mee totdat het tijd is om ze te eten, dan worden ze geslacht.
En dan zijn er nog de kinderen. Zij groeien heel anders op dan bij ons, met nauwelijks speelgoed zoals bijvoorbeeld Lego, een poppenhuis maar ze leren andere vaardigheden, meer gericht op overleven. Ik heb vingerpoppetjes meegebracht om te kijken wat ik daarmee kan doen om de kinderen te bereiken maar ik krijg Manteneh niet in de fantasiewereld die ik voor haar wil creëren. Toen we naar Kabala gingen heeft ze bij het afscheid enorm gehuild. Ik ben al twee dagen bezig om voor haar duidelijk te maken dat het donkere poppetje Manteneh is en het witte Aunty Marie. Ze begrijpt het niet. Uiteindelijk is ze wel heel blij met de poppetjes die ze overal meeneemt. Dit is een andere wereld en ik bedenk alweer dat we onze wereld niet teveel naar hun wereld moeten willen kopiëren. Alsof dat het enige juiste is. Die fout hebben we in het verleden veel te vaak gemaakt.
Lansana de automonteur
We zijn weer terug in Waterloo en aan onze reis komt langzaam een eind.
In de afgelopen 4 jaar is er een man geweest die we altijd kunnen bellen als er problemen met een auto zijn: Lansana. Hij is betrouwbaar, kundig en inventief. Als automonteur heeft Kelly elk jaar enkele gereedschappen vanuit Nederland meegenomen. Vandaag hebben we besloten om Lansana deze gereedschappen te geven met de afspraak dat als we hem nodig hebben, hij paraat staat. Voor deze man zijn deze gereedschappen zo belangrijk, nu kan hij echt zijn brood verdienen als automonteur.
Terug naar Waterloo
We gaan terug naar Waterloo. Het afscheid was emotioneel, we hebben in de afgelopen week zoveel lieve mensen ontmoet. Familie, YAN leden, de voetballers, buren, oude vrienden van Kelly, zij hebben allemaal hun steentje bij gedragen om het verblijf in Kabala te doen slagen. Kelly’s tante en nicht hebben elke dag gekookt voor iedereen die er in het huis aanwezig was of voorbij kwam. De buurman die hielp met het geluid bij de film. Govna, een oude vriend van Kelly die overal met ons mee ging en hielp waar nodig en als het nodig is goede raad gaf aan ons maar ook aan YAN leden.
We hebben gesproken met heel gepassioneerde mensen. Directeuren van scholen, Mr. Kamara van Kabala Secondary School die YAN wil helpen het farming project nieuw leven in te blazen, de District Counsel Chairman Mr. Conteh die gaat kijken wat hij kan doen voor de School for the Blind, Marie Sesay directeur van Kabala School for Girls en adviseur van YAN en natuurlijk Old Bone, Owen Jones.
We spraken met de directeur van GTI, the Governemental Technical Institute, Dit instituut is nieuw in Kabala en verzorgt beroepsonderwijs. Er waren leraren en veel studenten en voor dit jaar zijn ze gestart met ICT, tailoring, farming, catering and building. Het zag er goed uit en misschien is dit wel iets voor onze YAN leden. Kulako en Lamin zijn in ieder geval enthousiast.
Deze reis overtrof alle andere, we hebben zoveel informatie gekregen en zoveel kunnen doen. Nu nog een paar daagjes bijkomen in Waterloo voordat we aan de terugweg gaan beginnen.