De avond valt in Semamaya. Voor het donker wordt gaan enkele meisjes van YAN koken. Ze hebben in Kabala een boodschappenlijstje gemaakt met dingen die ze nodig hebben en dat hebben we mee gebracht naar Semamaya. Bovendien hebben we twee haantjes gekregen, die gaan natuurlijk ook in het eten, verser krijg je het niet.

• 

• 

• 

• 

De mensen van Semamaya zijn verderop naar hun huizen gegaan. Deze gemeenschap is erg gesloten en het is heel bijzonder dat wij hier zo’n warm welkom hebben gekregen. In het volgende hoofdstuk zal ik hier meer over vertellen.

Ik word erop geattendeerd dat er net een baby is geboren. De jonge moeder en het kind zijn nog in de medische post. De twee verpleegkundigen die er behoren te zijn, zijn er niet, zij zijn naar Kabala gegaan. Sajor belt de medische dienst om zijn beklag te doen want de verpleegkundigen mogen niet tegelijk weg gaan. Maar ik zou wel eens het waarom van de twee verpleegkundigen willen horen, je wordt namelijk niet zomaar geaccepteerd in deze gesloten gemeenschap.
Ik besluit een bezoekje te brengen aan moeder en kind.

Beiden liggen rustig te slapen en dat stelt mij enigszins gerust. In Semamaya worden alle vrouwen besneden, ik wil er niet aan denken hoe zo’n bevalling dan moet zijn. Even is de moeder wakker. Ik feliciteer haar en vraag haar of dit haar eerste kindje is. Het blijk het tweede te zijn. In ieder geval is deze ervaring dan niet nieuw voor haar. Op de terugweg naar de kookplaats komen we twee vrouwen tegen. Zij zijn twee traditionele vroedvrouwen en komen de moeder gelukkig gezelschap houden. Zij vertellen ook dat het kind naar mij Marie moet gaan heten omdat ik er op dit moment ben.

We eten samen en drinken poyo, palmwijn en daarna worden sterke verhalen verteld bij het maanlicht.

• 

• 

• 

• 

Het is tijd om te gaan slapen en we hebben gezegd dat we gewoon willen slapen zoals de lokale bevolking dat doet: op een matje en dan in een gedeelte van de medische post. De meisjes van Semamaya blijven niet, ze willen terug naar hun huizen. Ik dring ook maar verder niet aan. Ze komen nog erg verlegen over en je weet niet wat hun beweegredenen zijn om niet te blijven.

Na een rit over verschrikkelijke wegen vol gaten en steile hellingen, met z’n 12en in een auto, komen we aan in Semamaya.

• 

• 

De meisjes staan al bij de cotontree en verwelkomen ons met luid gejuich.

• 

• 

Wij rijden meteen door naar de Chief een paar honderd meter verderop. Daar worden we door de vrouwen begroet met zang en dans. Het welkom is zo warm.

Samen lopen we terug naar de cotontree waar weer wordt gezongen en gedanst.

Daarna volgen de bekende gebeden en toespraken tot het inmiddels bijna donker wordt.

• 

• 

Al een tijdje klaagt onze adviseur voor YAN over pijn in zijn knie. Mr. Jones, zijn bijnaam is Old Bone, is sportleraar geweest op Kabala Secondary School. Hij woont op het terrein van de school en is nog steeds actief als adviseur van de school. Owen Jones is van de oude stempel, streng maar rechtvaardig. Voor ons vertrek vroeg hij of we geen brace voor hem mee konden nemen. Tja wat doe je dan? Wat voor een maat heeft hij nodig en wat is geschikt? Wie kan ons beter adviseren dan Gard Verstegen, de penningmeester van Stichting Taiama-Andreas en voormalig fysiotherapeut. In Sierra Leone sturen we Lamin , de secretaris van YAN, op pad. Hij maakte een foto van de dikte van de knie en mat de knie op. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig en krijgen we nu de maat door in cm of in inches? De knie blijkt behoorlijk dik en we kiezen voor de grootste maat brace, gesponsord door Gard!

Als we de brace gaan passen zien we pas hoe slecht Pa Jones loopt; er is meer aan de hand dan alleen een dikke knie maar meer kunnen we niet doen. Pa jones is in ieder geval ontzettend blij met de brace en verzekerd ons dat hij er echt steun aan heeft. Dank aan Gard!

• 

• 

Goedemorgen. Vandaag alweer de tweede dag in Kabala. De kentekenplaten voor de bus waren nog niet klaar en toen hebben we maar besloten om met een andere auto te gaan. Donderdag dus eindelijk aangekomen na een helse rit, niet vanwege de wegen maar vanwege het verkeer. De wegen zijn veel beter en wat ik vier jaar geleden vermoedde klopt nu: mensen rijden veel harder maar kunnen ook moeilijker de snelheid inschatten. Daarbij geiten en koeien die over de weg lopen… Maar we zijn er, logeren in een familiehuis van een oom van Kelly, veel familie hier en erg gezellig, een neef uit Amerika is ook hier. Gister door de dag inofficieel al veel YAN leden ontmoet en s middags naar de halve finales van het Mantenkelly tournament gaan kijken, de twee teams die wij met familie en vrienden sponsoren staan zondag in de finale maar zij trainen door het jaar ook elke dag. Meer hierover op Facebook Mantenkelly Bintumani Young Stars FC. Nu is het half 6 s morgens. Op de achtergrond hoor ik de moskee en door het raam schijnt de maan door de palmbomen. Vandaag gaan we naar Semamaya village. Het dorp van waaruit inmiddels 16 meisjes voor de eerste keer naar de middelbare school gaan. Voorheen werden ze uitgehuwelijkt als ze 12 of 13 waren. We zijn dan ook enorm trots dat we met Stichting Taiama-Andreas deze meisjes mogen sponsoren en de Youth Advocacy Network goed werk heeft gedaan door te praten met de ouders en de Chief. We gaan daar een nacht slapen en ik zal jullie zo snel mogelijk beelden sturen.

De buitenkeuken ligt achter het huis en Hawa is duidelijk de baas in de keuken. Ze kookt samen met haar moeder en soms met hulp van de buurvrouwen voor zo’n 20 mensen. Wij betalen haar hiervoor 5 euro per dag. Een zak rijst van 25 kg heeft ze al eerder van ons gekregen, kosten voor de rijst 40 euro.

• 

• 

In de houten vijzel worden pepers en uien gestampt. De coalpot is een terracottapot waar op houtskool wordt gekookt: een voor de saus en een voor de rijst.