Iedereen die wel eens iets naar Afrika heeft verscheept weet het; door de enorme armoede en de daaraan gekoppelde gewetenloosheid van sommige mensen om te overleven loop je het risico om bestolen te worden.
De haven van Freetown spant hierin de kroon horen we altijd. In 2018 hebben we dat al eens ervaren. Toen zijn de auto’s die we hadden verscheept open gemaakt en de dozen die erin stonden open gemaakt maar, omdat de spullen niet interessant genoeg waren waren (servies en kookgerei) of goed ingepakt waren in kleding, bleef de schade beperkt.
Vorig jaar hebben we de busjes die we verscheepten dichtgelast en zijn de zaken als het whiteboard en materialen voor de elektricien en onze sjoelbak goed aangekomen.

Dit jaar hebben we de bus ingepakt. Dat klinkt eenvoudiger dan het is want al de spullen die we krijgen ((voetbal-) kleding, gereedschappen, speelgoed, worden zorgvuldig gesorteerd en ingepakt.

• 

• 

• 

• 

• 

Ook dit jaar hebben we de bus weer dichtgelast en zijn naar de haven in Antwerpen vertrokken. We wisten dat de regels zijn aangescherpt en hebben dit keer alles keurig in dozen verpakt en een packinglist toegevoegd. We melden de bus aan in het kantoor maar bij de controle bij de haven wordt de bus afgekeurd omdat men niet kan kijken wat er in de bus zit, begrijpelijk voor hier maar voor het verschepen naar daar…..
Na een reis van 7 uur vanwege de files gaan we onverrichter zake terug.

Maar we geven de moed niet op, in het weekend bedenken we een andere manier om de bus dicht te maken: twee plaatjes met een hangslot. De sleutel leggen we onder de motorkap bij een ruimte naast de luchtfilter.
Opnieuw de reis naar Antwerpen dit keer voor onze middagdiensten want er moet ook nog normaal gewerkt worden. En… de bus wordt geaccepteerd. Na de check in de haven mag Kelly door naar de enorme parkeerplaats in de haven.

De reis die de boot heeft gemaakt hebben jullie in het vorige bericht kunnen zien en dan begint het spel in de haven van Freetown.
De dochter van Kelly heeft de opdracht om de bus uit de haven te krijgen.
Dat is het spannendste en een heel (vuil) spel.
Vijf dagen lang gaat ze elke dag naar de haven.
De ene keer is the system down (de computers werken niet) en wordt ze tegen de avond naar huis gestuurd. Dan wordt ze niet erkend als ontvanger van de bus en moet ik naar Antwerpen bellen voor een kopie van de laadbrief waar ze wel degelijk als ontvanger in staat genoemd. De dag erna willen ze het paspoort van de verzender zien, niet een kopie maar het origineel. (hoe is dat in Gods naam mogelijk, de verzender is immers in Europa) en elke dag komt ze ’s avonds weer naar huis. Elke dag dat de bus langer in de haven verblijft moet je parkeerkosten betalen. Elke nacht is er het risico dat de bus open wordt gebroken en er spullen uit verdwijnen.

En dan mag Manteneh, de dochter van Kelly naar de bus…

• 

• 

• 

Het duurt nog twee dagen, nachten, voordat alle papieren geregeld zijn.
En je kunt niets, helemaal niets. Ze beschuldigen de mensen in de haven in Antwerpen, later in Conakry, Guinee waar de boot ook een aantal uren was aangemeerd. Er zouden foto’s zijn gemaakt toen de bus in Freetown is aangekomen, toen was er nog niets aan de hand maar de foto’s krijgen we natuurlijk niet te zien.

Ik ben niet van de drama’s in een bericht maar ik kan jullie zeggen dat mijn hart breekt elke keer als ik erover nadenk. Niet over onze eigen spulletjes en over de financiële last maar over met hoeveel liefde mensen, kinderen hier hun spullen hebben afgestaan voor mensen daar die het zo hard nodig hebben.
Sorry mensen, we hebben gedaan wat we konden. Dit is het gevolg van de verschillen in de wereld tussen arm en rijk, corruptie, gewetenloosheid, vechten om te overleven, ik weet even niet hoe ik het moet zien en wil daar even niet over nadenken.

Wat zeker wel is aangekomen zijn de boeken voor YAN (lagen in een ruimte onder de achterbank waar we een plank voor hadden getimmerd) en deze twee stoeltjes voor ons nichtje.