In de afgelopen weken heb ik weer dingen gezien die ons als Europeanen verbazen. Onze werelden zijn zo verschillend en je komt hier soms onverwachte dingen tegen die je bij ons niet ziet.
Zoals het charging centre waar je voor 10 cent je telefoon kunt opladen, bedenk dat elektriciteit nog steeds iets is wat in weinig dorpen en steden vanzelfsprekend is.
Of de slippers die ik op de laatste dag koop op de markt. Thuis kijk ik naar de onderkant en wat zie ik?
Of de vrouw van een Chief die zomaar spontaan een jurk voor mij komt brengen als cadeau, net als je op het punt staat om naar een bijeenkomst te gaan. (ik heb helaas geen foto van haar, wel van de tante die mij helpt met de hoofddoek)
Ik word daar als Europeaan een beetje verlegen van, zo’n mooi cadeau en tegelijkertijd denk ik aan de mensen die bij de bijeenkomst op mij zitten te wachten. Maar het lijkt of ik de enige ben die zich hierbij ongemakkelijk voelt, ze zeggen niet voor niets Europeanen hebben de klok en Afrikanen hebben de tijd. Het zit allemaal in onze genen, je kunt dat niet uitwissen, je kunt alleen proberen je elke keer in hun wereld te verplaatsten.
Op de laatste dag in Kabala krijgen we 3 hanen. Weggeven is respectloos dus moeten we ze maar bij gebrek aan een koeling, levend meenemen. Ook dat is hier heel normaal, mensen nemen hun kippen en geiten mee totdat het tijd is om ze te eten, dan worden ze geslacht.
En dan zijn er nog de kinderen. Zij groeien heel anders op dan bij ons, met nauwelijks speelgoed zoals bijvoorbeeld Lego, een poppenhuis maar ze leren andere vaardigheden, meer gericht op overleven. Ik heb vingerpoppetjes meegebracht om te kijken wat ik daarmee kan doen om de kinderen te bereiken maar ik krijg Manteneh niet in de fantasiewereld die ik voor haar wil creëren. Toen we naar Kabala gingen heeft ze bij het afscheid enorm gehuild. Ik ben al twee dagen bezig om voor haar duidelijk te maken dat het donkere poppetje Manteneh is en het witte Aunty Marie. Ze begrijpt het niet. Uiteindelijk is ze wel heel blij met de poppetjes die ze overal meeneemt. Dit is een andere wereld en ik bedenk alweer dat we onze wereld niet teveel naar hun wereld moeten willen kopiëren. Alsof dat het enige juiste is. Die fout hebben we in het verleden veel te vaak gemaakt.
