Koinadugu College is, zoals ik al zei, het eerste instituut voor hoger onderwijs hier in Kabala.

Maar waarom gaan we er ook alweer naar toe? De jongeren die we ondersteunen kunnen na hun eindexamen nergens naartoe. Om bijvoorbeeld naar een universiteit te gaan moet je naar een andere stad gaan iets wat er lastig is zonder familie maar in het bijzonder voor meisjes. Verder moet je connecties hebben om toe te treden en is het collegegeld relatief hoog. We zijn dus blij met Koinadugu College.

Koinadugu College is in september gestart met een kleine groep. Wij nemen studenten mee. Ze mogen een les volgen, in de schoolbanken plaats nemen en krijgen uitleg. Ik word terplekke geïnterviewd door een van de docenten die ook journalist blijkt te zijn.

Koinadugu College heeft zelf ook een verslag over het bezoek geplaatst op Facebook.

Today some staff and students of Koinadugu College (KC), hosted the Chairperson of Stichting Taiama- Andreas, Marie-Jose, some members and beneficiaries of the organization, as well as members of the Youth Advocacy Network in Kabala.

Stichting Taiama-Andreas is a Netherlands based NGO that provides educational support to young people in Kabala-Koinadugu District.

According to Marie, this was a “familiarization and motivational visit” which involved beneficiaries of her organization that will soon be taking the West African Senior School Certificate Examination (WASSCE). She hopes the visit to the KC campus will serve as an inspiration to not only beneficiaries of her organization, but as well as other young men and women in Koinadugu district and beyond.

The Stichting Taiama Andreas Chairperson, encouraged the beneficiaries to make use of the available opportunities and resources provided by KC, which she believes could minimize the struggle to obtain higher education away from home.

Bron: Facebook

Later die dag gaan we naar de technische school. Hier zijn we een paar jaar geleden ook op bezoek geweest. Ze bieden nu een opleiding tot kleermaker, elektricien en cateraar. Ze hebben het niet gemakkelijk, geld van de overheid komt maar mondjesmaat.

Gister zijn we eindelijk aangekomen in Kabala. Het was een heftige reis van 5 uur bij 38 graden en zonder airco maar we hebben het gehaald.

We hebben een tussenstop gemaakt bij verpleegkundige in opleiding Finah Content die in januari aan haar opleiding is begonnen.

Foto ( let op de tas) en het filmpje waar ze haar bloeddrukmeter die ik had meegenomen uittest.

Vandaag gaan we naar Koinadugu College. Meer info op: https://manoreporters.com/news/tech/koinadugu-college-to-commence-full-academic-operations-in-september/

We nemen de 9 jongeren mee die eindexamen gaan doen om ze te laten zien wat ze allemaal kunnen doen in Kabala. Ik heb al een tijdje Whatsapp contact met Alhaji N Jai het hoofd van de school en de contactpersoon Patricia Conteh.

Alhaji N Jai hadden we graag ontmoet maar hij is een drukke man en is er deze week helaas niet.

Wel heb ik hem via Whatsapp uitgelegd wat we komen doen en wie de jongeren zijn ( 4 van hen zijn meisjes uit Semamaya. Tot nu toe is geen enkel meisje uit Semamaya tot het eindexamen gekomen en we hopen dat er misschien een bij is die naar dit college kan gaan)

Als het lukt gaan we daarna nog naar het technisch instituut waar opleidingen zijn tot elektricien maar nu ook kleermaker en catering.

En dan nog even de speciale cadeaus die we hebben gekregen: een kip van Lamins moeder uit het dorp, een geit van de man van Finah de verpleegkundige en een varaan van Lamin, of ik die laatste ga proeven weet ik niet….

Sinds zondag zijn we weer in Sierra Leone. Het is even wennen want de temperatuur is hoog, 34 graden met een luchtvochtigheid van 91 %. Rustig aan dus en af en toe een koude douche met een emmer water uit de put. We hebben besloten om de eerste week in Waterloo te blijven zodat we tijd hebben met familie en vrienden. Waterloo is een voorstad van de hoofdstad Freetown en van hieruit is het gemakkelijk om naar Kabala te reizen.
We hebben getwijfeld want as vrijdag 8 maart, is Internationale vrouwendag. YAN gaat dat vieren met vrouwen uit Kabala en eigenlijk hadden we er graag bij willen zijn maar deze week is ook sportweek op alle middelbare scholen en zullen we nauwelijks tijd krijgen om met de jongeren te praten.
Zondag vertrekken we dus (By God empower, als Gos het wil zoals ze hier zeggen)
Maar eerst even een overzichtje van de afgelopen dagen waarin we toch al enkele YAN leden hebben ontmoet.

De reis begon op zondag vanuit Brussels airport naar Freetown National Airport en daarna zoals altijd met de ferry naar de hoofdstad Freetown de donkerste stad in de wereld. Voor de kust liggen 3 schepen met generatoren om de stad van licht te voorzien. Er zijn dagen dat het niet werkt en het dus donker is. De schepen zijn eigendom van Turkije.

Vorig jaar was de ferry bijna leeg maar dit jaar…Als je je angst opzij kunt zetten, een Afrikaanse vrouw begint te bidden voor een veilige overtocht, heeft het iets meditatiefs, de overgang naar een totaal andere wereld. Kijk zelf en oordeel.

Op de foto Kelly, zijn vriend Govna en Sajor die met steun van onze stichting een opleiding tot social worker volgt.

Vanuit Freetown gaat de reis naar Waterloo waar we rond middernacht aankomen. Hier is helemaal geen elektriciteit maar gelukkig hebben we zonnepanelen. Als we aankomen blijken de batterijen gezwollen te zijn en wat doen we…. we bellen Lamin de jongeman die vanuit de stichting een opleiding tot elektricien heeft gevolgd. De dag erna is hij er met 6 accu’s. Het is een vrolijk weerzien, Sajor, Lamin en wij.

Er is hier veel te doen. Kelly en zijn neef Lansana repareren de auto’s die ons veilig naar Kabala moeten brengen en ik help mee in de keuken die vandaag een opknapbeurt heeft gekregen.
’s Avonds komen buurkindjes eten in de keuken.

Gisteravond zijn we de eerste keer ven naar de rivier geweest. Helemaal in de bush.
Omdat de spiegel van de auto bij het uitrijden van de poort afbrak, hadden we vertraging en was het al bijna donker.
We werden spontaan getrakteerd op versgetapte palmwijn.

Vanmorgen is Lamin teruggereisd naar Kabala voor zijn werk. Sajor is nog even hier.