Op 27 oktober waren een aantal leden van het Youth and Advocacy Network op uitnodiging van leraar Owen Jones te gast bij Kabala Secondary School op de introductiedag voor de brugklassers.
Ze mochten daar een prestentatie geven over de groep en haar activiteiten om zo nieuwe leden te werven. Kabala Secondary School is de grootste school in het noorden van Sierra Leone.
In het midden de principal van de onderbouw.
Van links naar rechts James Owen Jones, Amadu Wurrie Shaw, Mohamed D. Turray, Finah Fofanah en Fatu Sewenatu Mansaray. Niet op de foto Sajor Jalloh en Manty Mansaray.
En daar gaan ze dan, op weg naar Kondembaia, met schriften, pennen, t-shirts en eten voor de deelmeners aan de dag. De weg is lang: 25 km over een modderige onverharde weg. Velen worden wagenziek een ervaring zie ze niet kennen en waarover ik ze via whatsapp geruststel.
Owen Jones, de 82 jarige leraar die enthousiast was geworden over deze groep gaat dapper mee, wat hebben wij een bewondering voor deze man die nog steeds les geeft en de selectie doet van de nieuwe brugklassers op zijn school.
Deze keer zal ik het verslag doen aan de hand van de vele beelden die ik van de jongeren heb gekregen.
De kinderen van de basisschool beginnen zich te verzamelen. Rechts Dannette 14 jaar en de jongste uit onze groep, zij zal de voorzitter van de dag zijn.
Op de achtergrond Owen Jones, bijnaam Old Bone of Pa Jones.
Het toneelstuk over het belang van meisjesonderwijs.
De meisjes hebben de dag van te voren Supegatae (bij navraag bleek het spaghetti te zijn) gekookt voor 80 mensen van het dorp.
Het uitdelen van meegebrachte schriften en pennen.
Enkele andere foto’s.
En als laatste de klap op de vuurpijl: Owen Jones zingt met deze jonge kinderen uit het dorp. Sorry voor de kwaliteit en richting van de video, we zijn afhankelijk van de whatsApp foto’s en video’s die wij krijgen. Als je goed luistert is de boodschap die hij zingt duidelijk: Girl pikin (meisjes) moeten een boek op hun hoofd dragen en niet een baby in hun belle (buik)
Na afloop gingen de kinderen al zingend naar huis.
Afgelopen woensdag was het zover: de jongerengroep in Kabala, die verder gaat onder nieuwe naam Youth Advocacy Network, YAN, vierde voor de eerste keer als zelfstandige jongerengroep The International Day of the Girl (IDG). Ik wil jullie meenemen naar deze geweldig geslaagde dag en beginnen bij de voorbereidingen.
We hadden met de jongeren afgesproken dat zij de dag zelf zouden plannen en bij ons een begroting zouden indienen die wij dat vervolgens zouden bekijken. Ik kan je vertellen dat dat niet gemakkelijk is. Ik zal in het verhaal proberen duidelijk te maken waar we tegenaan lopen en hoe dat uiteindelijk heel goed uitpakte.
Het plan was om naar Kondembaia Village te gaan, een redelijk groot dorp 25 km vanaf Kabala in een gebied met een mijn. Kinderarbeid is aan de orde van de dag net als tienerzwangerschappen en kindhuwelijken. Je kunt je voorstellen dat er dan veel kinderen niet naar school gaan. Sajor onze president kent Paramount Chief Sheku Magba de derde, deze Chief is vóór onderwijs ook aan meisjes. Ouders zien echter het nut van onderwijs niet in maar zijn ook vaak noodgedwongen om kinderen van school te halen, enerzijds omdat het werken van de kinderen in de mijn geld oplevert, anderzijds zijn de gezinnen vaak zo arm dat het uithuwelijken van hun jonge dochter aan een, vaak oudere, man lastenverlichting meebrengt. Ze zijn dan immers niet meer verantwoordelijk voor hun dochter.
In Kondembaia is een basisschool en de onderbouw van een middelbare school. Voor deze twee niveau’s van onderwijs hoeft nog geen schoolgeld te worden betaald. Kinderen moeten wel een uniform en schriften en pennen zelf aanschaffen.
De weg naar Kondembaia is zeker nu in het regenseizoen, heel moeilijk begaanbaar maar een week voor de dag zijn Sajor en Manty ernaartoe gereden om hun bezoek aan te kondigen.
In de week die volgde werd het programma uitgewerkt: er werden liedjes ingestudeerd en er werd een toneelstuk geschreven door een van de jongeren over het belang van onderwijs voor meisjes.
Osman Kamara:
Good morning Marie, am the director for the drama we want to perform on October 11. It’s really interesting, I wish you were there. U should have been one of my cast.
Even terug naar de begroting en enkele items waarover vragen ontstonden: er zouden 15 leden gaan. 100 t-shirts? Wij denken dat er maar 15 nodig zijn, er gaan immers 15 leden.
Maar het is gebruikelijk dat er bij elke (actie) dag een t-shirt wordt gedrukt met de datum en naam van de dag, de organisatie en het thema. Vervolgens worden deze t-shirts uitgedeeld aan deelnemers ook die in het dorp. Deze t-shirts worden daarna nog lang gedragen.
Het uitdelen van de t-shirts door Bangalie de penningmeester.
Eten voor 120 mensen? Ook dit wierp bij ons vraagtekens op maar na enige discussie kwamen we tot de conclusie, dat dit een gebruik is waarop je moeilijk kunt beknibbelen in een gebied waar eten schaars is. Iedere deelnemer krijgt uitbetaald? Ook de mensen in het dorp? Hiervan vinden we met z’n allen dat we dat niet gaan doen; de 15 leden van de groep krijgen een vergoeding maar de deelnemers moeten gegrepen worden door de kracht van de activiteiten en niet door het geld.
We worden aardig aan het denken gezet en moeten ons verplaatsen in een wereld die voor ons zo ver weg is….
Uiteindelijk vertellen we over wat onze westerse manier van aanpak zou zijn. We schrappen 40 t-shirts en 40 maaltijden en de vergoeding voor de deelnemers in het dorp. Wat we heel belangrijk vinden zijn de pennen en schriften die worden uitgedeeld.
Aan het uiteindelijke bedrag voegen we een vrij te besteden bedrag toe om hen de ruimte te geven om zaken die zij belangrijk vinden, misschien toch meer mensen laten eten? toe te voegen.
Today is one of my greatest day l will never forgot in my live. I fell so proud among others seeing myself as back to school again. My father was surprise when he heard about this because all what he was thinking of is I have become a dropout. All what I can do is to say so many thanks to you and the entire board as a whole. I promise you that your effort been done for us will not go in vain.
Bericht van een van onze jongeren na de zomervakantie.
Drie jaar geleden zijn we samen met Defence for Children Sierra Leone gestart met een groep jongeren die opkomt voor kinderrechten. Natuurlijk wilden we gaan kijken wat er allemaal was bereikt en in februari van dit jaar hebben we met drie leden een bezoek gebracht aan de groep. Het elkaar in de ogen kijken en contacten leggen was zo bijzonder en leverde zoveel informatie en wederzijds begrip op tussen mensen uit twee landen waarvan de cultuur en het dagelijks leven zo ver uit elkaar liggen. Zoals van tevoren was afgesproken is de samenwerking met Defence for Children dit jaar afgesloten. We hebben helaas moeten constateren dat het doel om de groep als zelfstandige zichzelf bedruipende groep verder te laten gaan, door verschillende oorzaken niet is bereikt.
De contacten met de jongeren bleven en we kwamen er achter dat een aantal jongeren van onze groep niet naar school gaat omdat er simpelweg thuis geen geld voor is. Wij als stichting vonden dit dusdanig schrijnend dat we naar een oplossing zijn gaan zoeken. Samen met de groep enthousiaste jongeren zijn we een nieuwe weg ingeslagen.
Die weg is tweeledig: de leden van de groep die tot nu toe een actieve rol hebben gespeeld krijgen schoolgeld voor de middelbare school en de groep wil verder gaan om activiteiten te ontplooien als voorvechters voor kinderrechten. Over dit laatste zal ik volgende week meer vertellen, op 11 oktober is immers de International Day of the Girl.
In augustus hebben we een programma geschreven waaraan de jongeren moeten voldoen om schoolgeld te krijgen. Er zijn betrouwbare leraren gezocht en gevonden die als monitor voor de kinderen kunnen fungeren. Deze leraren brengen ook geregeld huisbezoeken en praten met de ouders over het belang van onderwijs. Voor de (twee) leraren hebben we mobiele telefoons gekocht zodat ze met ons kunnen WhatsAppen over voortgang van de studie en eventuele problemen.Whatsappen is nieuw voor deze leraren en ze krijgen op dit moment les van hun eigen leerlingen.
Afgelopen maandag hebben we voor de elf geselecteerde kinderen het schoolgeld overgemaakt en op vrijdag zijn ze naar de kleermaker gegaan om een uniform aan te meten (kosten uniform 6,70 euro!).
Voor twee jongeren die veel voor de groep hebben gedaan en die de middelbare school met succes hebben afgesloten maar nog geen geld hebben om verder te studeren, hebben we een basiscursus computer betaald.
De reis en het bezoek aan de jongerengroep in Kabala heeft heel wat contacten en nieuwe informatie opgeleverd. We zagen onder andere hoe moeilijk het voor jongeren is om hun schoolgeld voor de middelbare school te betalen.Er zijn jongeren die zelf moeten werken voor hun schoolgeld omdat een of beide ouders er niet meer zijn. Ouders wonen vaak ver weg in dorpen en de jongere is dan ondergebracht bij een familielid in Kabala. Waneer er geen schoolgeld betaald kan worden moet de jongere soms een schooljaar missen met het risico dat de school bij de jongere dan helemaal uit beeld verdwijnt.
Ik kwam op het spoor van Bangalie, een jongen van 24 die tijdens ons bezoek stil aanwezig was. Een aantal weken geleden kwam ik tot de ontdekking dat hij in 2015 gezakt is voor zijn eindexamen en nu niet meer naar school kan vanwege geldgebrek.
Deze ontdekking was een begin van een langdurige zoektocht naar hoe we Bangalie maar ook andere jongeren kunnen helpen. Hieruit is het Project School fees Secondary Schools Kabala, Sierra Leone van Stichting Taiama-Andreas ontstaan. Er is een contract opgesteld voor de jongeren met zeer stricte voorwaarden en er is contact gelegd met leraren die de jongeren kunnen begeleiden en die ook controle houden op de vorderingen van de jongeren. Ons streven is zo’n 20 kinderen deze kans te gaan bieden.
Van de schoolhoofden moeten we nog de exacte bedragen krijgen want naast schoolgeld zijn er vaak ook nog boeken en een uniform nodig. Binnenkort kunt u meer lezen op onze website, ook hoe de groep enthousiast bezig is om op een meer efficiente manier vorm te geven aan hun activiteiten. In dit land is vooruitgang nog meer dan in andere landen een kwestie van vallen en weer opstaan. Het schoolgeld voor een student bedraagt 425,000 leones zo’n kleine 50 euro.
Voor mij en voor velen van u toch een bedrag dat te overzien is om te doneren!
