En nu weer terug naar het Nederlandse leven. Dat is niet gemakkelijk met alle ervaringen in mijn hoofd. Dank voor al jullie lieve en mooie reacties. De laatste foto: voordat je aan een grote reis gaat beginnen is het in Sierra Leone de gewoonte om een glas water op de grond te zetten voor je voorouders. Zo vraag je als het ware een zegen van hen over je reis. Water is leven. Onze glaasjes water gaan vandaag weg, ze hebben ons geholpen op onze prachtige reis.
Naast het toegankelijk maken van onderwijs voor 43 jongeren, 35 middelbare scholieren en 8 beroepsonderwijs, helpen we de Youth Advocacy Network ook met hun kinderrechten activiteiten. Ze gaan naar afgelegen dorpen om middelbaar onderwijs voor meisjes te promoten. Dit schooljaar heeft YAN een groot succes geboekt: 10 meisjes uit Semamaya Village, een dorp een uur rijden van hier, zijn begonnen op Kabala Secondary School. We hebben ze ontmoet tijdens ons bezoek deze week. Sommigen hadden geen rugzak, anderen kapotte uniformen.
Semamaya is een dorp op een uur rijden van Kabala. Sommige mensen van Semamaya zijn nog nooit buiten het dorp geweest.
Foto’s van Semamaya Village vind je in ons reisverslag van 2017.
Zondag was er een afscheidsfeest met YAN. We hebben de meisjes uit Semamaya uitgenodigd en rugzakken voor hen gekocht. De meisjes mogen niet zomaar komen, het is weekend en dan werken ze in Semamaya op het land. Door de week slapen ze bij familie in Kabala. Donderdagmorgen zijn Sajor en Manty, wat heb ik bewondering voor deze jongeren, met de motorfiets naar Semamaya gegaan om toestemming aan de ouders te vragen om eerder naar Kabala the komen.
Dinsdag en woensdag hebben we alle 5 de middelbare scholen bezocht waar we jongeren sponsoren. Van elke school 5 plus 10 leden van YAN. Deze bezoeken waren onverwacht maar op elke school werden we warm ontvangen door de schoolhoofden en leraren.
We hebben zoveel problemen gezien dat je er stil van wordt: jongeren die na de vakantie er niet zijn omdat ze nog wat langer thuis blijven om te helpen op het land, schoolgelden en salarissen van leraren die dit tweede trimester (nog) niet betaald worden door de regering, op een school, een van de grootste, waren zelfs geen krijtjes voor het schoolbord. Het goede is dat we wel weten dat de jongeren de schoolmaterialen die we hebben voorzien ook echt gekregen hebben.
Het meest heeft ons het bezoek aan de Kabala Secondary School for Girls geraakt. Op deze school was een vrouwelijke directeur die echt hart had voor haar studenten.
Deze school is een van de kleinste in Kabala met maar 68 meisjes naast de grote giganten die we bezochten met meer dan 3000 leerlingen en 250 leerlingen per klas. Van de 5 die wij steunen waren 2 meisjes niet teruggekomen, zij waren, daar kwamen we na navraag achter, in hun dorp gebleven om lid te worden van de bondo society. De Bondo Society is een ritueel van het meisje naar vrouw worden waarvan het besnijden een onderdeel is. Een gruwelijke praktijk en toen ik dit hoorde heb kon ik, alhoewel ik weet dat nog op zeer grote schaal gebeurt, het niet meer droog houden. Meer over de Bondo? https://cocorioko.net/bondo-is-ruining-our-women-sierra-leone-civil-society-group-complains/
Gister hebben we de farm bezocht, een enorm stuk land waar op dit moment alleen maar nog bonen op staan. De rest is al geoogst.
Met deze farm willen we bereiken dat deze jongeren de kneepjes van de landbouw leren maar ook dat ze wat geld kunnen verdienen voor hun organisatie. Op dit moment werkt dit nog niet zo goed: maar weinigen zijn gemotiveerd om echt hard te werken en de opbrengst valt to nu toe tegen. Als we thuis zijn moeten we dit serieus gaan evalueren.
s Middags gaan we naar het kantoor. Eerst hangen we de spullen die we hebben meegebracht op. Ook de posters van vorig jaar hangen we op. Met behulp van de hamer die we hebben meegebracht.
Daarna vergaderen we. We beginnen met een opdracht: schrijf 5 dingen in je schrift waar je goed in bent. Schrijf daarna in het schrift van je buurman if – vrouw waar hij of zij goed in is .
Dat blijkt nog niet zo gemakkelijk te zijn. Als iedereen klaar is schrijven we van ieder twee kwaliteiten op het white board. Dit is het resultaat.
Conclusie: er zijn veel kwaliteiten binnen Yan. Laten we deze gebruiken, respecteren en er samen iets moois van maken.
Wat een geweldige eerste dag met YAN gisteren! Eerst ’s morgens natuurlijk het kantoor bezichtigd. Dit ligt uit het centrum van Kabala en is vanaf de weg niet te zien, helaas. Maar het gebied oogt vriendelijk en de mensen eromheen zitten buiten te wassen en te koken en groeten.
Het kantoor bestaat uit verschillende ruimtes: de conferentie kamer waar wordt vergaderd en drie kleinere kamertjes voor de leiders. Er is ook een opslag en een toilet en er zijn voorzieningen voor stroom, helemaal niet slecht dus.
Eerst hebben we, samen met Sajor de president, Manty de PRO public relations officer, Bangalie de financieel secretaris en Owen Jones de leraar en adviseur, alles uitgepakt wat we hebben meegebracht voor het kantoor. Dat was heel veel: een groot white board, kantoor spullen zoals onder andere een perforator, schaar, nietmachine, en bij bijna alles is uitleg nodig omdat veel dingen die voor ons heel gewoon zijn hier niet te krijgen en dus onbekend zijn. Er is ook een lamineerapparaat dat ze al snel zullen gaan gebruiken maar daarover in een later bericht meer. Al deze dingen hebben we kunnen kopen met giften van basisschool de Windwijzer Heerlen, en een handwerk club uit Landgraaf.
Naaispulletjes voor Manty
Ook aan spel is gedacht, een sjoelbak.
’s Middags vergaderen we met YAN, een welkomstwoord en voorstellingsronde. Daarna is er een verrassing: traditionele dans wedstrijd, jongens tegen meisjes. Ze hebben ook een echte djembé speler geregeld maar als we er achter komen dat hij 50 euro per uur vraagt, zijn we het er snel over eens dat we dat niet gaan doen. Voor 4 euro huren we de trommels en dan gaan we zelf trommelen. Wat een lol hebben we en ook de buurt kijkt van afstand mee en begint soms spontaan te dansen.
