Op 8 maart zal YAN the Intenational Women’s Day vieren.
Ze zullen een bezoek brengen aan het dorp Semamaya.
Gister zijn 2 leden naar Semamaya geweest voor een pre-visit, De bewoners en vooral de vrouwen van Semamaya zijn erg blij met de aandacht die ze op deze dag krijgen. We zijn benieuwd naar hoe YAN deze dag gaat aanpakken.
In Koinadugu district is de landbouw een belangrijke bron van inkomsten. De grond is erg vruchtbaar en er zijn stukken moeras waar je rijst op kunt verbouwen. Met YAN hebben we geprobeerd of ze samen een stuk grond kunnen bewerken en groente kunnen verbouwen maar dat bleek allemaal toch te moeilijk om verschillende redenen. Een ervan is denk ik dat de jongeren in de tijd dat ze naar school gaan, thuis niet kunnen helpen en als je dan na school ook nog eens op de YAN farm moet gaan werken, kan ik mij voorstellen dat ouders in opstand komen.
Tijdens ons bezoek begin januari hadden we een gesprek met Manty, een jonge vrouw die in 2018 via onze stichting naar de middelbare school is kunnen gaan. Later is ze uitgekozen om via een Duitse organisatie cursussen te volgen om les te geven aan boeren. Daarvoor is ze zelfs vorig jaar naar Ivoorkust en Ghana mogen reizen. Met haar 21 jaar was ze de jongste. Heel bijzonder voor een vrouw uit een dorp in Koinadugu.
In de begin periode heeft Manty zich altijd ingezet voor YAN en was ze een steun voor de jongere meisjes in de groep.
Nu kwam ze bij ons met de wens om in Makeni 2 jaar landbouw te gaan studeren.
We hebben voor haar mensen gezocht die haar willen sponsoren want deze studie zou een te grote hap uit ons budget voor YAN zijn. En nu gaat ze van start, spannend want deze weg zijn we nog niet ingeslagen.
We zijn weer terug uit Sierra Leone. Dit jaar heeft de andere jaren overtroffen; wat hebben we veel gezien en veel kunnen doen. Sommige zaken hebben niets met YAN en de Stichting te maken maar om een beeld te krijgen van het land en zijn mensen, gaan we ze toch op deze website posten. Vanwege het slechte netwerk was het helaas niet mogelijk om berichten tijdens de reis te posten. We hebben dat wel gedaan op Facebook en gaan met terugwerkende kracht deze berichten op de website zetten. Je kunt ze vinden onder https://taiama-andreas.org/category/reisverslag-2020/
In de afgelopen weken heb ik weer dingen gezien die ons als Europeanen verbazen. Onze werelden zijn zo verschillend en je komt hier soms onverwachte dingen tegen die je bij ons niet ziet.
Zoals het charging centre waar je voor 10 cent je telefoon kunt opladen, bedenk dat elektriciteit nog steeds iets is wat in weinig dorpen en steden vanzelfsprekend is.
Of de slippers die ik op de laatste dag koop op de markt. Thuis kijk ik naar de onderkant en wat zie ik?
Of de vrouw van een Chief die zomaar spontaan een jurk voor mij komt brengen als cadeau, net als je op het punt staat om naar een bijeenkomst te gaan. (ik heb helaas geen foto van haar, wel van de tante die mij helpt met de hoofddoek)
Ik word daar als Europeaan een beetje verlegen van, zo’n mooi cadeau en tegelijkertijd denk ik aan de mensen die bij de bijeenkomst op mij zitten te wachten. Maar het lijkt of ik de enige ben die zich hierbij ongemakkelijk voelt, ze zeggen niet voor niets Europeanen hebben de klok en Afrikanen hebben de tijd. Het zit allemaal in onze genen, je kunt dat niet uitwissen, je kunt alleen proberen je elke keer in hun wereld te verplaatsten.
Op de laatste dag in Kabala krijgen we 3 hanen. Weggeven is respectloos dus moeten we ze maar bij gebrek aan een koeling, levend meenemen. Ook dat is hier heel normaal, mensen nemen hun kippen en geiten mee totdat het tijd is om ze te eten, dan worden ze geslacht.
En dan zijn er nog de kinderen. Zij groeien heel anders op dan bij ons, met nauwelijks speelgoed zoals bijvoorbeeld Lego, een poppenhuis maar ze leren andere vaardigheden, meer gericht op overleven. Ik heb vingerpoppetjes meegebracht om te kijken wat ik daarmee kan doen om de kinderen te bereiken maar ik krijg Manteneh niet in de fantasiewereld die ik voor haar wil creëren. Toen we naar Kabala gingen heeft ze bij het afscheid enorm gehuild. Ik ben al twee dagen bezig om voor haar duidelijk te maken dat het donkere poppetje Manteneh is en het witte Aunty Marie. Ze begrijpt het niet. Uiteindelijk is ze wel heel blij met de poppetjes die ze overal meeneemt. Dit is een andere wereld en ik bedenk alweer dat we onze wereld niet teveel naar hun wereld moeten willen kopiëren. Alsof dat het enige juiste is. Die fout hebben we in het verleden veel te vaak gemaakt.
