Bezoek aan Semamaya

Na een rit over verschrikkelijke wegen vol gaten en steile hellingen, met z’n 12en in een auto, komen we aan in Semamaya.

De meisjes staan al bij de cotontree en verwelkomen ons met luid gejuich.

Wij rijden meteen door naar de Chief een paar honderd meter verderop. Daar worden we door de vrouwen begroet met zang en dans. Het welkom is zo warm.

Samen lopen we terug naar de cotontree waar weer wordt gezongen en gedanst.

Dans met Isatu K Kamara.
De man in het grijs is de Section Chief en op het einde van de film leraar Owen Jones van Kabala secondary School met zijn stokken.

Daarna volgen de bekende gebeden en toespraken tot het inmiddels bijna donker wordt.

Sajor en Mr. Blessing. Mr. Blessing is de tolk, hij vertaalt van Limba naar Krio.

Owen Jones/ Pa Jones/ Old Bone

Al een tijdje klaagt onze adviseur voor YAN over pijn in zijn knie. Mr. Jones, zijn bijnaam is Old Bone, is sportleraar geweest op Kabala Secondary School. Hij woont op het terrein van de school en is nog steeds actief als adviseur van de school. Owen Jones is van de oude stempel, streng maar rechtvaardig. Voor ons vertrek vroeg hij of we geen brace voor hem mee konden nemen. Tja wat doe je dan? Wat voor een maat heeft hij nodig en wat is geschikt? Wie kan ons beter adviseren dan Gard Verstegen, de penningmeester van Stichting Taiama-Andreas en voormalig fysiotherapeut. In Sierra Leone sturen we Lamin , de secretaris van YAN, op pad. Hij maakte een foto van de dikte van de knie en mat de knie op. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig en krijgen we nu de maat door in cm of in inches? De knie blijkt behoorlijk dik en we kiezen voor de grootste maat brace, gesponsord door Gard!

Als we de brace gaan passen zien we pas hoe slecht Pa Jones loopt; er is meer aan de hand dan alleen een dikke knie maar meer kunnen we niet doen. Pa jones is in ieder geval ontzettend blij met de brace en verzekerd ons dat hij er echt steun aan heeft. Dank aan Gard!

Als dank een grote pompoen en Yam

Eindelijk in Kabala

Goedemorgen. Vandaag alweer de tweede dag in Kabala. De kentekenplaten voor de bus waren nog niet klaar en toen hebben we maar besloten om met een andere auto te gaan. Donderdag dus eindelijk aangekomen na een helse rit, niet vanwege de wegen maar vanwege het verkeer. De wegen zijn veel beter en wat ik vier jaar geleden vermoedde klopt nu: mensen rijden veel harder maar kunnen ook moeilijker de snelheid inschatten. Daarbij geiten en koeien die over de weg lopen… Maar we zijn er, logeren in een familiehuis van een oom van Kelly, veel familie hier en erg gezellig, een neef uit Amerika is ook hier. Gister door de dag inofficieel al veel YAN leden ontmoet en s middags naar de halve finales van het Mantenkelly tournament gaan kijken, de twee teams die wij met familie en vrienden sponsoren staan zondag in de finale maar zij trainen door het jaar ook elke dag. Meer hierover op Facebook Mantenkelly Bintumani Young Stars FC. Nu is het half 6 s morgens. Op de achtergrond hoor ik de moskee en door het raam schijnt de maan door de palmbomen. Vandaag gaan we naar Semamaya village. Het dorp van waaruit inmiddels 16 meisjes voor de eerste keer naar de middelbare school gaan. Voorheen werden ze uitgehuwelijkt als ze 12 of 13 waren. We zijn dan ook enorm trots dat we met Stichting Taiama-Andreas deze meisjes mogen sponsoren en de Youth Advocacy Network goed werk heeft gedaan door te praten met de ouders en de Chief. We gaan daar een nacht slapen en ik zal jullie zo snel mogelijk beelden sturen.

De keuken.

De buitenkeuken ligt achter het huis en Hawa is duidelijk de baas in de keuken. Ze kookt samen met haar moeder en soms met hulp van de buurvrouwen voor zo’n 20 mensen. Wij betalen haar hiervoor 5 euro per dag. Een zak rijst van 25 kg heeft ze al eerder van ons gekregen, kosten voor de rijst 40 euro.

In de houten vijzel worden pepers en uien gestampt. De coalpot is een terracottapot waar op houtskool wordt gekookt: een voor de saus en een voor de rijst.

Alie Koroma, de rastaman.

We kunnen nog niet naar Kabala maar vandaag was er consternatie alom. Alie Koroma een mindervalide man komt hier elke dag de plantjes water geven en krijgt in ruil daarvoor wat te eten. Hij praat en zingt daarbij de hele dag, gospels, Bob Marley. Soms doet hij een vogel na en fladdert hier rond. Vandaag komt hij enigszins beschonken binnen en we twijfelen of we hem binnen zouden laten. Als hij water uit de put wil halen kan een van de jongens hier hem net nog grijpen. Ik moet er niet aan denken dat hij erin zou zijn gevallen. Nu ligt hij zijn roes uit te slapen.

De put. Onderin de 20 liter emmer.