Toen we naar Sierra Leone kwamen, hebben we een groep Nederlandse mensen ontmoet in het vliegtuig. Ze zijn van de organisatie Friends of the African Dream (FAD).

Twee van hen, Henk en Maria, vliegen woensdag terug naar Nederland en ze verblijven op 6 km van waar wij nu zijn. We hebben ze uitgenodigd om gisteravond met ons te eten. Naar goed Nederlands gebruik brachten ze een fles wijn mee, die is niet gemakkelijk om hier te vinden. Ik heb hier nog nooit een fles wijn gezien en dit is dus een heel bijzonder geschenk.

Het was een heel gezellige avond en we hebben veel ervaringen kunnen uitwisselen. Als het aan ons ligt zullen we zeker contact blijven houden.

Kukudu, Kelly’s nicht, hebben we gevraagd om te koken. Zij heeft een opleiding catering gedaan en ze deed het uitstekend.

Je ziet ze niet veel meer, mensen die het traditionele weven beoefenen. Sajor Jalloh brengt ons naar een huis waar een oudere vrouw al haar kinderen de kunst heeft geleerd zodat deze niet verloren gaat. De vrouw is er helaas niet maar de zoon wil maar al te graag een demonstratie geven en wij mogen ook even proberen.

Abu Dabor, de jongeman die we al sinds de eerste klas van de middelbare school steunen. Dit jaar doet hij eindexamen en hij zou graag rechten studeren maar de studie is duur en ver van huis. Zonder familie in de grote stad zou hij niet overleven. Hij heeft gekozen om bij een garage te gaan werken, 6 dagen in de week, een echte opleiding tot automonteur is er niet. Vandaag brengen we een kort bezoek aan de garage waar hij werkt. We ontmoeten ook zijn baas. Hij is nu al een goede automonteur en gaat beter worden dan mij, aldus zijn baas. chapeau Abu.

Het is zaterdagmiddag en het is alweer de laatste bijeenkomst.

We nemen de week door en de 18 meest actieve leden krijgen een certificaat en een nieuw t shirt. We kijken terug op een hele mooie week.

Feremusu en Kelly worden nog geïnterviewd door een verslaggever van Bintumani Radio, het andere lokale radio station.

‘s Avonds draaien we thuis de film the Lion King dat is een traditie geworden. En dan is het afscheid nemen. Morgen vertrekken we naar Waterloo waar we gaan proberen nog een week uit te rusten.

Het is donderdagavond en we hebben de meisjes van Semamaya uitgenodigd om met ons te komen praten. Deze meisjes komen uit een geïsoleerd dorp, 15 km ten noorden van Kabala. In 2017 waren we er voor het eerst. In dit dorp was nog nooit een meisje naar de middelbare school gegaan. We hebben daar gepraat over onderwijs maar eerlijk gezegd dacht ik, wat doe ik hier. Toen we terug kwamen in Kabala zeiden mensen, zijn jullie daar geweest? Een hopeloze gemeenschap. De moeder van Kelly zei gister nog dat mensen bang zijn om naar Semamaya te gaan. We lieten het in 2017 rusten maar tot onze verbazing waren er in 2018 elf meisjes op een middelbare school in Kabala. We hebben uniformen voor hen gekocht en zijn begonnen hen te sponsoren. In 2019 zijn we terug gegaan naar Semamaya en hebben we zelfs een nacht geslapen. In de jaren die volgden raakten we er enkelen kwijt. Sommigen raakten zwanger, anderen verdwenen waarschijnlijk uitgehuwelijkt en naar Guinee gebracht. . De dochter van de Chief werd zelfs meegegeven aan een rijke man die haar een toekomst in het buitenland beloofde. Het meisje belandde in Freetown waar ze voor de man moest werken.
Maar vandaag staan er een aantal voor hun eindexamen, zo ook de dochter van de Chief die op de een of andere manier is teruggekeerd. Vandaag willen we ze vertellen dat we hen willen sponsoren naar het vervolgonderwijs in Kabala. We vertellen hen over de mogelijkheden van Koinadugu College en GTI. Nu is het aan hun om een keuze te maken en een aanvraag bij ons te doen.
Als ze naar huis gaan mogen ze de zaden van de palmboom meenemen, superblij zijn ze ermee. Morgen gaan ze terug naar Semamaya want hun eten is op….