We zijn weer terug uit Sierra Leone. Dit jaar heeft de andere jaren overtroffen; wat hebben we veel gezien en veel kunnen doen. Sommige zaken hebben niets met YAN en de Stichting te maken maar om een beeld te krijgen van het land en zijn mensen, gaan we ze toch op deze website posten. Vanwege het slechte netwerk was het helaas niet mogelijk om berichten tijdens de reis te posten. We hebben dat wel gedaan op Facebook en gaan met terugwerkende kracht deze berichten op de website zetten. Je kunt ze vinden onder https://taiama-andreas.org/category/reisverslag-2020/
Dan is het woensdagavond. Tijdens de vergaderingen hiervoor zijn de jongeren uitgebreid aan het woord geweest en eigenlijk willen ze vanavond spijkers met koppen slaan zoals, wat doen we met het kantoor als de huur afloopt, blijven of toch zoeken naar een andere locatie. Welke activiteiten gaan we in 2020 ondernemen? We gaan dit een halt toe geroepen omdat we zien aankomen dat we dan in eindeloze, typisch Afrikaanse, discussies verzanden. Bovendien kunnen we geen goedkeuring geven aan de beslissingen die ze willen gaan maken; wij, Kelly en Marie-José, zijn immers niet Stichting Taiama-Andreas, we zijn thuis met een groep.
Daarom hebben we voor hen een to-do-list gemaakt of een to-think- about list voor als we weg zijn:
Bedenk hoeveel en welke activiteiten jullie willen en kijk eerst hoe je in Sierra Leone hiervoor geld kunt genereren.
Kijk goed naar de locatie en de ruimte die je nu hebt van het kantoor. Is dit nog wat jullie willen. Willen jullie iets anders, ga dan naar locatie en huurprijs kijken en kom dan bij ons terug.
Sustainability:
Farming, er blijkt vanuit de leden wel interesse voor de farming en er is iemand die wil helpen: Mr. Kamara de vice principal van Kabala Secondary School junior. Ga met hem kijken wat mogelijk is en koppel dat terug.
Computerclasses, er is interesse bij de jongere leden, er zijn 2 computers in het kantoor en er zijn oudere leden die computercursussen hebben gevolgd. Maak hier iets van.
Er zijn veel jongere leden. Oudere leden, koester ze op elk gebied want zij zijn de toekomst van YAN.
Zeep, er is door enkele meisjes geopperd om zeep te maken en die te gaan verkopen. Verder willen jullie de banden met de School for the Blind versterken. Misschien is hier een mogelijkheid om dit samen te doen. Vraag aan de blinden hoe zij dit zien, onderschat niet wat zij kunnen!
Boeken, vanuit Nederland zijn ongeveer 85 leesboeken meegekomen. Ze zijn door ons ingedeeld in moeilijk en gemakkelijker te lezen. Gebruik ze. (Leraar Owen Jones biedt na het horen hiervan spontaan aan om een keer per week lees- en schrijfonderwijs te geven om zo het niveau, dat erg slecht is, op te vijzelen.)
Ambassadors voor studenten die support krijgen; door deze YAN leden in te zetten hebben we een uniek systeem gecreëerd voor Stichting Taiama-Andreas die zo indirect controle heeft, de studenten die een aanspreekpunt hebben maar ook de ambassadeurs die verantwoordelijkheid leren dragen voor begeleiden van jongere studenten.
De boeken, nog niet allemaal, op de boekenplank
Financiën, we hebben hiernaar gekeken en wat op de bankrekening staat komt nagenoeg over met het overzicht wat we hebben meegebracht alleen willen we voor het jaar 2020 een beter overzicht van de financiën vanuit YAN. Nu krijg Marie-José alle rekeningen en maakt daar voor YAN een overzicht van. Dat overzicht is belangrijk voor het vertrouwen van leden en Stichting Taiama-Andreas. En omdat Bangalie, de penningmeester in Makeni gaat studeren, zouden we graag iemand anders voor hem willen zien, iemand die de verantwoordelijkheid neemt om zo’n overzicht te maken.
Alle punten worden gelukkig goed ontvangen en men belooft eraan te werken.
Net met Kelly gebeld. Omdat er geen geschikte auto, jeep of busje beschikbaar is, rijden we vanaf de luchthaven om. Kijk maar eens naar de foto’s. Je moet echt een goede auto hebben voor deze fratsen.
In de landen van het Gemenebest, waar Sierra Leone als voormalige kolonie van Engeland ook toe behoort, wordt op tweede Kerstdag Boxing Day gevierd. Boxing Day is een dag waarop een box met voedsel en eventueel ook kleding wordt weggegeven aan mensen die het niet zo breed hebben. Door het heerlijke eten en de cadeaus waarvan we met de kerst genieten, vormt Boxing Day een mooi contrast tussen geven en nemen.
Maar hoe wordt dit dan in Sierra Leone gevierd vroeg ik mij af. Het contrast tussen arm en rijk is enorm en de rijken leven over het algemeen ook apart van de armen. Kelly geeft het antwoord: op Boxing Day maakt iedereen ter begroeting een boksbeweging naar elkaar. Zo kan het ook, elkaar gewoon vriendelijk begroeten.
Iedereen die wel eens iets naar Afrika heeft verscheept weet het; door de enorme armoede en de daaraan gekoppelde gewetenloosheid van sommige mensen om te overleven loop je het risico om bestolen te worden. De haven van Freetown spant hierin de kroon horen we altijd. In 2018 hebben we dat al eens ervaren. Toen zijn de auto’s die we hadden verscheept open gemaakt en de dozen die erin stonden open gemaakt maar, omdat de spullen niet interessant genoeg waren waren (servies en kookgerei) of goed ingepakt waren in kleding, bleef de schade beperkt. Vorig jaar hebben we de busjes die we verscheepten dichtgelast en zijn de zaken als het whiteboard en materialen voor de elektricien en onze sjoelbak goed aangekomen.
Dit jaar hebben we de bus ingepakt. Dat klinkt eenvoudiger dan het is want al de spullen die we krijgen ((voetbal-) kleding, gereedschappen, speelgoed, worden zorgvuldig gesorteerd en ingepakt.
Ook dit jaar hebben we de bus weer dichtgelast en zijn naar de haven in Antwerpen vertrokken. We wisten dat de regels zijn aangescherpt en hebben dit keer alles keurig in dozen verpakt en een packinglist toegevoegd. We melden de bus aan in het kantoor maar bij de controle bij de haven wordt de bus afgekeurd omdat men niet kan kijken wat er in de bus zit, begrijpelijk voor hier maar voor het verschepen naar daar….. Na een reis van 7 uur vanwege de files gaan we onverrichter zake terug.
Maar we geven de moed niet op, in het weekend bedenken we een andere manier om de bus dicht te maken: twee plaatjes met een hangslot. De sleutel leggen we onder de motorkap bij een ruimte naast de luchtfilter. Opnieuw de reis naar Antwerpen dit keer voor onze middagdiensten want er moet ook nog normaal gewerkt worden. En… de bus wordt geaccepteerd. Na de check in de haven mag Kelly door naar de enorme parkeerplaats in de haven.
De reis die de boot heeft gemaakt hebben jullie in het vorige bericht kunnen zien en dan begint het spel in de haven van Freetown. De dochter van Kelly heeft de opdracht om de bus uit de haven te krijgen. Dat is het spannendste en een heel (vuil) spel. Vijf dagen lang gaat ze elke dag naar de haven. De ene keer is the system down (de computers werken niet) en wordt ze tegen de avond naar huis gestuurd. Dan wordt ze niet erkend als ontvanger van de bus en moet ik naar Antwerpen bellen voor een kopie van de laadbrief waar ze wel degelijk als ontvanger in staat genoemd. De dag erna willen ze het paspoort van de verzender zien, niet een kopie maar het origineel. (hoe is dat in Gods naam mogelijk, de verzender is immers in Europa) en elke dag komt ze ’s avonds weer naar huis. Elke dag dat de bus langer in de haven verblijft moet je parkeerkosten betalen. Elke nacht is er het risico dat de bus open wordt gebroken en er spullen uit verdwijnen.
En dan mag Manteneh, de dochter van Kelly naar de bus…
We hebben op dat moment nog niet in de gaten hoe groot de schade is want de meeste dozen die er nog in staan zijn leeg.
Het duurt nog twee dagen, nachten, voordat alle papieren geregeld zijn. En je kunt niets, helemaal niets. Ze beschuldigen de mensen in de haven in Antwerpen, later in Conakry, Guinee waar de boot ook een aantal uren was aangemeerd. Er zouden foto’s zijn gemaakt toen de bus in Freetown is aangekomen, toen was er nog niets aan de hand maar de foto’s krijgen we natuurlijk niet te zien.
Ik ben niet van de drama’s in een bericht maar ik kan jullie zeggen dat mijn hart breekt elke keer als ik erover nadenk. Niet over onze eigen spulletjes en over de financiële last maar over met hoeveel liefde mensen, kinderen hier hun spullen hebben afgestaan voor mensen daar die het zo hard nodig hebben. Sorry mensen, we hebben gedaan wat we konden. Dit is het gevolg van de verschillen in de wereld tussen arm en rijk, corruptie, gewetenloosheid, vechten om te overleven, ik weet even niet hoe ik het moet zien en wil daar even niet over nadenken.
Wat zeker wel is aangekomen zijn de boeken voor YAN (lagen in een ruimte onder de achterbank waar we een plank voor hadden getimmerd) en deze twee stoeltjes voor ons nichtje.
