Tijdens ons verblijf hebben we natuurlijk alle scholen bezocht waar we studenten hebben die door Stichting Taiama-Andreas worden gesponsord. Op een enkeling na waren alle kinderen aanwezig. Voor elke school heeft YAN een ambassadeur/ mentor voor de studenten aangewezen. Zij monitoren hen voor ons. Hieronder foto’s van de verschillende scholen en studenten.
Zoals ik eerder vertelde staan de twee teams van de Mantenkelly FC op zondagmiddag in de finale van het Mantenkelly tournament 2020.
En dat wordt een spektakel. Er zijn evenals vorig jaar veel mensen gekomen om te kijken naar dit voor Kabala uniek evenement. We hebben veel meegenomen om de mensen volop te laten genieten. Medailles, bekers, rode kaarten, gele kaarten, grensrechtervlaggen en zelfs fluitjes want: aan alles is een gebrek of beter gezegd, het is er eenvoudigweg niet. Dat bevestigen de voorzitter van de scheidsrechtersvereniging en de hoofdscheidsrechter nog eens in hun toespraken na afloop en ook de dag erna tijdens een ontmoeting met de ouders van de voetballers. Je kunt het je niet voorstellen hoe blij de hoofdscheidsrechter is met zijn medaille die hij krijgt als beste scheidsrechter van het toernooi. Later komen we de man weer tegen als leraar op Yogomaia Secondary School.
Hieronder een impressie van een paar mooie dagen. Dit toernooi wordt zoals gezegd, niet gesponsord door Stichting Taiama-Andreas maar spontaan door vrienden, collega’s en familie van Kelly en Marie-José.
Semamaya, het dorp waar we in 2017 voor het eerst ware,n ligt op ongeveer 15 km van Kabala, hoog in de heuvels. De weg ernaartoe is erg slecht. De 16 meisjes die in Kabala naar de middelbare school gaan, lopen op vrijdag 3 uur terug naar huis en op zondagavond weer 3 uur terug naar Kabala.
In Semamaya en omgeving zouden ongeveer 4000 mensen wonen maar precies weten we het niet. De geboorte van de kinderen wordt zoals in vele dorpen in Sierra Leone niet geregistreerd. Dat betekent dat mensen geen geboortebewijs hebben, niet weten hoe oud ze zijn maar ook geen stemrecht hebben. De mensen die in Semamaya wonen behoren tot de Limbastam en spreken Limba. De Limbastam is de stam van de oorspronkelijke bewoners van Sierra Leone. Van andere stammen zoals de Fula en de Madingo vind je ook groepen mensen in de omringende landen. Het Limbavolk van Semamaya is een groep apart: het Limba dat ze spreken verschilt van het Limba van de mensen in andere Limbadorpen en zij leven ondanks dat ze niet zo ver van Kabala wonen redelijk geïsoleerd. Jongens en meisjes gaan over het algemeen naar de aan het dorp grenzende basisschool maar dat geldt niet voor alle kinderen. Veel mensen zijn analfabeet.
Getrouwd wordt er op jonge leeftijd soms als je 14 bent. Mannen hebben meerdere vrouwen die op hun beurt soms wel 8 kinderen of meer hebben. Meisjes worden er rond hun 10e levensjaar besneden. Dat gebeurt door de traditionele vroedvrouwen.
Dat zijn de tradities van het dorp. Zo gaat het al eeuwen.
Voor hulpverleners en NGO’s is het moeilijk om een ingang te vinden bij de mensen in Semamaya. We hoorden dat Oxfam voor het laatst heeft geprobeerd om iets voor de mensen te doen maar zij beschouwen het nu als een lost community……. Het is daarom verbazingwekkend dat er nu, met behulp van Stichting Taiama-Andreas, meisjes naar de middelbare school gaan. Dat is fijn maar het zegt ook veel over de wilskracht van de meisjes om onder deze moeilijke omstandigheden te vechten voor een betere toekomst.
De huizen in Semamaya worden op traditionele wijze gebouwd met water grond en as. De constructie is niet al te best en om de 3 tot 5 jaar moeten ze dan ook weer opnieuw worden gebouwd.
Tijdens ons bezoek worden we hartelijk ontvangen vooral door de Section Chief en de Mamy Queen. Zij zijn ook de degenen die de meisjes stimuleren om naar school te gaan. We hebben hun hulp en steun nodig anders bereik je niets, maar wat willen we bereiken? Een ding weet ik zeker, ze moeten geen kopie van ons worden. Het leven is hier anders maar je gunt ze zo een beter bestaan, op hun manier.
De Town Chief een oudere man blijft op afstand.
’s Avonds is er geen contact met de plaatselijke bevolking. Ik vraag mij af waarom. Waarschijnlijk vinden ze het vreemd dat een westerling hier wil blijven. We slapen in een groot leegstaand gebouw gesponsord door een bekende NGO. Er is maar een bed waar we de oude leraar die uit Kabala mee is gekomen op laten slapen. Wij slapen, zoals alle mensen in het dorp, op een rieten mat op de grond. Kijkend naar het gebouw denk ik, wat hadden ze gedacht met dit gebouw te bereiken? Het is bedoeld als gezondheidscentrum maar is dit wat de mensen echt nodig hebben.?
Voordat we gaan slapen zijn er waardevolle gesprekken met de meisjes uit het dorp, bij maanlicht want elektriciteit is hier niet.
’s Morgens maken we een wandeling door het dorp. Kijk nog maar eens goed in de berichten en naar de foto’s van Semamaya met bovenstaande informatie in je achterhoofd.
