• 

• 

Semamaya, het dorp waar we in 2017 voor het eerst ware,n ligt op ongeveer 15 km van Kabala, hoog in de heuvels. De weg ernaartoe is erg slecht. De 16 meisjes die in Kabala naar de middelbare school gaan, lopen op vrijdag 3 uur terug naar huis en op zondagavond weer 3 uur terug naar Kabala.
In Semamaya en omgeving zouden ongeveer 4000 mensen wonen maar precies weten we het niet. De geboorte van de kinderen wordt zoals in vele dorpen in Sierra Leone niet geregistreerd. Dat betekent dat mensen geen geboortebewijs hebben, niet weten hoe oud ze zijn maar ook geen stemrecht hebben. De mensen die in Semamaya wonen behoren tot de Limbastam en spreken Limba. De Limbastam is de stam van de oorspronkelijke bewoners van Sierra Leone. Van andere stammen zoals de Fula en de Madingo vind je ook groepen mensen in de omringende landen. Het Limbavolk van Semamaya is een groep apart: het Limba dat ze spreken verschilt van het Limba van de mensen in andere Limbadorpen en zij leven ondanks dat ze niet zo ver van Kabala wonen redelijk geïsoleerd. Jongens en meisjes gaan over het algemeen naar de aan het dorp grenzende basisschool maar dat geldt niet voor alle kinderen. Veel mensen zijn analfabeet.

Getrouwd wordt er op jonge leeftijd soms als je 14 bent. Mannen hebben meerdere vrouwen die op hun beurt soms wel 8 kinderen of meer hebben. Meisjes worden er rond hun 10e levensjaar besneden. Dat gebeurt door de traditionele vroedvrouwen.
Dat zijn de tradities van het dorp. Zo gaat het al eeuwen.
Voor hulpverleners en NGO’s is het moeilijk om een ingang te vinden bij de mensen in Semamaya. We hoorden dat Oxfam voor het laatst heeft geprobeerd om iets voor de mensen te doen maar zij beschouwen het nu als een lost community……. Het is daarom verbazingwekkend dat er nu, met behulp van Stichting Taiama-Andreas, meisjes naar de middelbare school gaan. Dat is fijn maar het zegt ook veel over de wilskracht van de meisjes om onder deze moeilijke omstandigheden te vechten voor een betere toekomst.
De huizen in Semamaya worden op traditionele wijze gebouwd met water grond en as. De constructie is niet al te best en om de 3 tot 5 jaar moeten ze dan ook weer opnieuw worden gebouwd.

Tijdens ons bezoek worden we hartelijk ontvangen vooral door de Section Chief en de Mamy Queen. Zij zijn ook de degenen die de meisjes stimuleren om naar school te gaan. We hebben hun hulp en steun nodig anders bereik je niets, maar wat willen we bereiken? Een ding weet ik zeker, ze moeten geen kopie van ons worden. Het leven is hier anders maar je gunt ze zo een beter bestaan, op hun manier.

De Town Chief een oudere man blijft op afstand.

’s Avonds is er geen contact met de plaatselijke bevolking. Ik vraag mij af waarom. Waarschijnlijk vinden ze het vreemd dat een westerling hier wil blijven. We slapen in een groot leegstaand gebouw gesponsord door een bekende NGO. Er is maar een bed waar we de oude leraar die uit Kabala mee is gekomen op laten slapen. Wij slapen, zoals alle mensen in het dorp, op een rieten mat op de grond. Kijkend naar het gebouw denk ik, wat hadden ze gedacht met dit gebouw te bereiken? Het is bedoeld als gezondheidscentrum maar is dit wat de mensen echt nodig hebben.?
Voordat we gaan slapen zijn er waardevolle gesprekken met de meisjes uit het dorp, bij maanlicht want elektriciteit is hier niet.
’s Morgens maken we een wandeling door het dorp. Kijk nog maar eens goed in de berichten en naar de foto’s van Semamaya met bovenstaande informatie in je achterhoofd.

De avond valt in Semamaya. Voor het donker wordt gaan enkele meisjes van YAN koken. Ze hebben in Kabala een boodschappenlijstje gemaakt met dingen die ze nodig hebben en dat hebben we mee gebracht naar Semamaya. Bovendien hebben we twee haantjes gekregen, die gaan natuurlijk ook in het eten, verser krijg je het niet.

• 

• 

• 

• 

De mensen van Semamaya zijn verderop naar hun huizen gegaan. Deze gemeenschap is erg gesloten en het is heel bijzonder dat wij hier zo’n warm welkom hebben gekregen. In het volgende hoofdstuk zal ik hier meer over vertellen.

Ik word erop geattendeerd dat er net een baby is geboren. De jonge moeder en het kind zijn nog in de medische post. De twee verpleegkundigen die er behoren te zijn, zijn er niet, zij zijn naar Kabala gegaan. Sajor belt de medische dienst om zijn beklag te doen want de verpleegkundigen mogen niet tegelijk weg gaan. Maar ik zou wel eens het waarom van de twee verpleegkundigen willen horen, je wordt namelijk niet zomaar geaccepteerd in deze gesloten gemeenschap.
Ik besluit een bezoekje te brengen aan moeder en kind.

Beiden liggen rustig te slapen en dat stelt mij enigszins gerust. In Semamaya worden alle vrouwen besneden, ik wil er niet aan denken hoe zo’n bevalling dan moet zijn. Even is de moeder wakker. Ik feliciteer haar en vraag haar of dit haar eerste kindje is. Het blijk het tweede te zijn. In ieder geval is deze ervaring dan niet nieuw voor haar. Op de terugweg naar de kookplaats komen we twee vrouwen tegen. Zij zijn twee traditionele vroedvrouwen en komen de moeder gelukkig gezelschap houden. Zij vertellen ook dat het kind naar mij Marie moet gaan heten omdat ik er op dit moment ben.

We eten samen en drinken poyo, palmwijn en daarna worden sterke verhalen verteld bij het maanlicht.

• 

• 

• 

• 

Het is tijd om te gaan slapen en we hebben gezegd dat we gewoon willen slapen zoals de lokale bevolking dat doet: op een matje en dan in een gedeelte van de medische post. De meisjes van Semamaya blijven niet, ze willen terug naar hun huizen. Ik dring ook maar verder niet aan. Ze komen nog erg verlegen over en je weet niet wat hun beweegredenen zijn om niet te blijven.

Na een rit over verschrikkelijke wegen vol gaten en steile hellingen, met z’n 12en in een auto, komen we aan in Semamaya.

• 

• 

De meisjes staan al bij de cotontree en verwelkomen ons met luid gejuich.

• 

• 

Wij rijden meteen door naar de Chief een paar honderd meter verderop. Daar worden we door de vrouwen begroet met zang en dans. Het welkom is zo warm.

Samen lopen we terug naar de cotontree waar weer wordt gezongen en gedanst.

Daarna volgen de bekende gebeden en toespraken tot het inmiddels bijna donker wordt.

• 

• 

Al een tijdje klaagt onze adviseur voor YAN over pijn in zijn knie. Mr. Jones, zijn bijnaam is Old Bone, is sportleraar geweest op Kabala Secondary School. Hij woont op het terrein van de school en is nog steeds actief als adviseur van de school. Owen Jones is van de oude stempel, streng maar rechtvaardig. Voor ons vertrek vroeg hij of we geen brace voor hem mee konden nemen. Tja wat doe je dan? Wat voor een maat heeft hij nodig en wat is geschikt? Wie kan ons beter adviseren dan Gard Verstegen, de penningmeester van Stichting Taiama-Andreas en voormalig fysiotherapeut. In Sierra Leone sturen we Lamin , de secretaris van YAN, op pad. Hij maakte een foto van de dikte van de knie en mat de knie op. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig en krijgen we nu de maat door in cm of in inches? De knie blijkt behoorlijk dik en we kiezen voor de grootste maat brace, gesponsord door Gard!

Als we de brace gaan passen zien we pas hoe slecht Pa Jones loopt; er is meer aan de hand dan alleen een dikke knie maar meer kunnen we niet doen. Pa jones is in ieder geval ontzettend blij met de brace en verzekerd ons dat hij er echt steun aan heeft. Dank aan Gard!

• 

•